Τα – όχι και τόσο τρομακτικά – τέρατα από την – όχι και τόσο μακρινή – Φιλανδία, έκαναν θριαμβευτική είσοδο στη ζωή του μέσου Έλληνα το 2006, όταν κέρδισαν ανετότατα (με την πραγματικά μεγάλη βαθμολογία των 292 πόντων) τον διαγωνισμό της Eurovision. Το νικητήριο τραγούδι “Hard Rock Hallelujah” ισορροπούσε κάπου μεταξύ της γλυκανάλατης hair-metal μελωδίας και των παραμορφωμένων σκοτεινών φωνητικών του frontman Mr. Lordi και είχε πράγματι μια κάποια αξιοπρέπεια σε σχέση με άλλα που έχουν κερδίσει τον εν λόγω διαγωνισμό (τα τελευταία χρόνια, όχι γενικά). Πάντως η κύρια πηγή εντυπωσιασμού οφειλόταν περισσότερο στη σκηνική παρουσία των Lordi και στο α-λα-Kiss, Alice Cooper και τα σχετικά σόου τους.
Tώρα τo φιλανδικό συγκρότημα επιστρέφει στα μουσικά πράγματα με τον τέταρτο δίσκο του Deadache, κοσμούμενο από ένα βαρύ, μαύρο εξώφυλλο με τις μάσκες/πρόσωπά τους σε κοντινό πλάνο. Εξώκοσμα όντα (“Scarctic Circle Gathering IV”, “Monsters Keep Me Company” ), επικίνδυνες υπάρξεις (“Girls Go Chopping”), θάνατος (“Μan Skin Boots”)και ένα ατελείωτο λουτρό αίματος (“Raise Hell In Heaven”): και τα 13 τραγούδια του άλμπουμ είναι παρόμοιας θεματολογίας, με μόνο τα “Bit It Like A Bulldog” και “Deadache” – τα οποία σωστά και αποτελούν τα δύο singles – να μπορούν να ακουστούν κάπως ευχάριστα και έξω από το στενό πλαίσιο της περιορισμένης ηχητικής κατεύθυνσης του group. Εντάξει, αυτό εκπροσωπούν οι Lordi, το γνωρίζουμε. Τελικά όμως υπάρχει κανένας λόγος ύπαρξης πίσω από όλη αυτή την άσκοπη περιγραφή της ωμής βίας, όταν μελωδικά δεν διαφοροποιείται σε τίποτα από τα κύρια μουσικά τους πρότυπα; Θεωρώ πως όχι.
Το βασικότερο πρόβλημα στο Deadache έγκειται στο ότι ο ήχος των Lordi παρουσιάζεται να είναι τόσο «συγκεκριμένος» και οι συνθετικές ικανότητες – τόσο του ίδιου του Mr. Lordi, αρχηγού και βασικού δημιουργού του group, όσο και τον υπολοίπων μελών – τόσο περιορισμένες, ώστε το σύνολο να καταντάει εκνευριστικά μονότονο. Όσο δε για το στιχουργικό περιεχόμενο, οι Lordi αποδεικνύουν ότι στερούνται το ταλέντο για εκείνη την «παραμυθένια» στιχουργική, την οποία έχουν κατά καιρούς επιδείξει άλλοι εκπρόσωποι του hard & heavy είδους. Ιδού μια σύντομη γεύση: «Strapped on the table/the operation begins/caught in the fable/the doctor is in/the doctor is in/oh god help us» (“Dr. Sin Is In”) και «Now there was something about her/she made the villagers smile/how could anybody wanna hurt her?/and wane make her mommy cry» (“Missing Miss Charlene”). Περιεχόμενο δηλαδή τόσο παιδαριώδες, ώστε σε καμία περίπτωση δεν έχει την ικανότητα να προκαλέσει φόβο και ρίγος. Κάτι που, εκτός των άλλων, έρχεται και σε πλήρη αντίθεση με το image του συγκροτήματος.
Σε μία εποχή που το rock, γενικότερα, μοιάζει να έχει περισσότερο από ποτέ την ανάγκη για ανανέωση (για το hard rock ειδικότερα δεν το συζητάμε καν), τα κουστούμια, οι μάσκες και οι όποιες κινήσεις εντυπωσιασμού των Lordi – εφόσον δεν συνοδεύονται από κάποια ηχητική πρόταση που έχει κάτι να πει, όπως συμβαίνει στην περίπτωση τoυ Deadache – φαντάζουν, δικαίως, πιο μάταιες από κάθε άλλη φορά στο παρελθόν. Ίσως και πιο αστείες από ποτέ...
