Οι βινυλιάκηδες δεν θέλουν βέβαια να ακούν κουβέντα για cd επανεκδόσεις. Το σεβαστό όμως ποσό που πρέπει συνήθως να επενδύσει όποιος αναζητά χαμένα 1970s άλμπουμ σαν και το παρόν αποτελεί λόγο σοβαρό για να την ψάξει ψηφιακά. Χαμένο και δυσεύρετο λοιπόν το Pa Sterke Vinger του 1974 – ντεμπούτο των Νορβηγών Host – που από φέτος διανέμεται και στη χώρα μας. Είναι όμως κάτι περισσότερο από αυτό; Θα απαντούσα πως ναι, είναι. Όχι όμως δίχως κάποιον δισταγμό.
Γυρίζοντας 35 χρόνια πίσω, η πενταμελής παρέα των Host (φωνή, δύο κιθάρες, μπάσο και πλήκτρα) ήταν χωμένη με τα μπούνια στις rock εξελίξεις. Παρακολουθούσαν ισομερώς το hard rock και το progressive, τα είχαν αφομοιώσει και ήταν σε θέση – άλλοτε λαμπρώς και άλλοτε λίγο άγαρμπα – να τα μεταφέρουν στη νορβηγική πραγματικότητα, δένοντάς τα με μια σκανδιναβική λαλιά που, όπως και τα ελληνικά, δεν κολλάει εύκολα με τέτοιους αγγλοσαξονικούς ήχους. Το Pa Sterke Vinger εμπεριέχει ταυτόχρονα τον μιμητισμό και την πρωτοτυπία: αφενός αποδεικνύει το πόσο καλά διαβασμένοι είναι οι Host, καταδεικνύοντας παράλληλα και τη μαεστρία τους στην απόδοση των ξένων επιρροών τους, αφετέρου στέκει ως δείγμα όρεξης και ταλέντου μιας παρέας νέων παιδιών με ανησυχίες, τα οποία – ζώντας στην Trondheim περιφέρεια – είχαν τις διεθνείς αγωνίες τους, δίχως να προσπαθούν όμως να απεκδυθούν της νορβηγικής τους ιδιαιτερότητας. Η συνέχεια βέβαια της ιστορίας τους υπήρξε αρκετά διαφορετική – όποιος ενδιαφέρεται, ιδού το google – δεν αλλάζει πάντως αυτό τα δεδομένα πάνω στα οποία χτίστηκε το Pa Sterke Vinger.
35 χρόνια μετά, έχοντας την πολυτέλεια να αντικρίσεις το ντεμπούτο των Host ως κομμάτι ενός ευρύτερου rock παζλ, αποτιμώντας το από απόσταση ασφαλείας, αρκετά από όσα διαδραματίζονται εδώ ηχούν λίγο παλιομοδίτικα – κι εδώ έγκειται ο δισταγμός. Η παραγωγή και η συνολική αίσθηση δεν αποφεύγουν ένα άρωμα ναφθαλίνης, ενώ η χρονική απόσταση δείχνει ότι σε κάποια σημεία οι Host μιμούνταν άγαρμπα, όπως είπα και πιο πάνω, τους Αγγλοσάξονες ήρωές τους (βλέπε π.χ. κάποιους α-λα-Gillan και α-λα-Plant λαρυγγισμούς του τραγουδιστή Geir Morgan Jahren). Παρόλα αυτά, το Pa Sterke Vinger νικάει στα σημεία, γιατί οι αρετές του υπερβαίνουν τις χρονικές συμβάσεις του ήχου και τις όποιες – κατανοητές – αδυναμίες μιας μπάντας στο περιφερειακό των rock μητροπόλεων ξεκίνημά της.
Σε διάφορες έτσι περιστάσεις το πάντρεμα του hard rock με το progressive είναι λαμπρό, υποδειγματικά υπηρετούμενο από τα φωνητικά του Jahren. Ιδιαίτερα το ομώνυμο “Pa Sterke Vinger” και το “Fattig Men Fri” αποτελούν highlights της προσέγγισης των Host και της ικανότητάς τους να αξιοποιήσουν τη νορβηγική γλώσσα – ειδικά αν είστε fans των παλιών, καλών Iron Maiden (εγώ είμαι) θα εντυπωσιαστείτε ανακαλύπτοντας τούτους τους μειλίχιους μακρινούς τους προγόνους. Αν τα ξέρετε λοιπόν τούτα τα μελωδικά μονοπάτια, ψάξτε για τους Host. Αν όχι, αφήστε το για μεταγενέστερη φάση των αναζητήσεών σας.
