Τους Ουαλούς Blackout ίσως να τους θυμάστε όσοι είχατε παρευρεθεί στην περσινή συναυλία των Linkin Park στο Terra Vibe. Εκεί, ως support act, τα είχαν δώσει όλα προσπαθώντας να εντυπωσιάσουν το ανήλικο κυρίως πλήθος. Και τα είχαν καταφέρει αρκετά καλά.
Στο δεύτερο τους άλμπουμ πατάνε πάλι στο μίγμα post-hardcore, screamo και nu-metal, μια συνταγή η οποία εξασφάλισε την επιτυχία σε μπάντες όπως οι Lost Prophets, οι Used και οι Funeral For A Friend, μέχρι τα μέσα της δεκαετίας. Πλέον όμως αργοπεθαίνει και δεν το έχει καταλάβει. Με το που έβαλα λοιπόν το Best In Town για ακρόαση, άρχισαν να με πιάνουν τα νεύρα μου και σκέφτηκα «όχι πάλι!». Δυστυχώς το αίσθημα αυτό δεν έφυγε, ίσα-ίσα που μετεξελίχθηκε σε βαρεμάρα και χασμουρητό. Εφηβικό στυλ, κάφρικα φωνητικά, drums τα οποία χτυπάνε αλύπητα και εύπεπτα sing-along τραγουδάκια με target group από emo πιτσιρικάδες μέχρι κολλημένους nu-metalheads. Σίγουρα όλα αυτά θα εξασφάλιζαν στους Blackout μια ψηλότερη θέση σε εκτίμηση και απήχηση, αν δεν ήταν τόσο χιλιοακουσμένα.
Το ότι οι Ουαλοί προσπαθούν να σε πιάσουν από το λαιμό με το εναρκτήριο ψευτο-hardcore “Shut The Fuck Uppercut” λογικά δεν πρέπει να σε εντυπωσιάζει, αν είσαι πάνω από 20 χρονών. Οι συνθέσεις που ακολουθούν κινούνται στο ίδιο εξαιρετικά αδιάφορο στυλ, μοιάζουν εξαιρετικά μεταξύ τους, διακρίνονται από αφελείς στίχους, ενώ το και καλά μεταλλικό υπόβαθρο που προσπαθούν να χώσουν δεν τους πετυχαίνει καθόλου. Υποψήφια hits υπάρχουν βέβαια αρκετά, ειδικά το “Top Of The World” και το “Said And Done”, τα οποία προσφέρονται απλόχερα για εφηβικά ξεσπασματάκια. Αν αγαπάτε όμως τέτοια groups ακούστε καλύτερα το τελευταίο των Story Of The Year. Τουλάχιστον εκεί τα αυτιά σας δεν θα πονέσουν, ούτε θα αναρωτιέστε συνέχεια τι σας φταίει.
Στιγμές-στιγμές πάντως τους παραδέχομαι τους Blackout για το χιούμορ τους, αφού οι τίτλοι των κομματιών είναι ίσως το μόνο αξιοπρόσεκτο στοιχείο του The Best In Town (“I Love Myself And I Wanna Live”, “We’re Going To Hell….So Bring The Sunblock”). Για να είμαστε δίκαιοι, αν οι Blackout είχαν κάνει την εμφάνιση τους λίγα χρόνια πριν, όταν δεν είχε επέλθει τέτοιος κορεσμός στον εν λόγω ήχο, ίσως να μη μιλάγαμε για αυτούς τόσο αρνητικά. Τώρα όμως, όταν όλα αυτά έχουν ακουστεί, ξεχειλώσει και αρχίζουν να φθίνουν, δεν μπορείς παρά να τους θεωρήσεις ποζεράδες με εμπορικές, όχι καλλιτεχνικές, προτεραιότητες.
