Δεν ξέρω πόσοι από εσάς θυμάστε εκείνο τον συμπαθητικό καλοκαιρινό δίσκο που είχε κυκλοφορήσει ο Young μαζί με τον Stills εκεί πίσω στα 1976. Λεγόταν Long May You Run, είχε μερικά όμορφα τραγούδια – τα περισσότερα του Stills – και το ομώνυμο, το οποίο το παίζει σχεδόν πάντα ο Neil στις συναυλίες. Τα δύο πρώτα κουπλέ πήγαιναν περίπου έτσι:
We’ve been through some things together
With trunks of memories still to come
We found things to do in stormy weather
Long may you run.
Well, it was back in blind river in 1962
When I last saw you alive
But we missed that shift on the long decline
Long may you run.
Μοιάζει με ένα όμορφο τραγούδι αποχωρισμού, από τα πολλά που έχει γράψει ο Young, μόνο που το ρεφρέν είναι ως εξής:
Long may you run
Long may you run
Although these changes have come
With your chrome heart shining in the sun
Long may you run.
Eκείνο το «chrome heart» αρχίζει να σε βάζει σε σκέψεις. Διαβάζοντας συνεντεύξεις του Neil, μαθαίνεις ότι αυτό το τραγούδι το έγραψε για τη Buick του 1946, η οποία τον συνόδευσε από το Τορόντο μέχρι την Καλιφόρνια. Αν λοιπόν τριαντακάτι χρόνια νωρίτερα έγραφε ένα ερωτικό τραγούδι για τη Buick, τώρα θα είχε κάθε λόγο να γράψει έναν ολόκληρο δίσκο για τη Lincoln Continental του 1959 και για τη μετατροπή της σε ηλεκτροκίνητο όχημα. Έτσι κι αλλιώς, ο Neil Young δεν έχει να αποδείξει πλέον τίποτα σε κανέναν.
Για να πω την πικρή αλήθεια όλη αυτή η πρόσφατη οικολογική υστερία με τα σβησίματα των φώτων, τις λάμπες οικονομίας (αυτές που προκαλούν κατάθλιψη), τις mini δεντροφυτεύσεις, τα ηλεκτροκίνητα αυτοκίνητα και τον πλανήτη ο οποίος «καταστρέφεται» δεν με ψήνει ιδαίτερα. Πριν απ’ όλα γιατί, μέσα στην υστερία, μοιάζει σαν ο απλός καταναλωτής να φέρει την ίδια ευθύνη με αυτόν που έχει μερικές εργοστασιακές μονάδες. Κι επειδή δύσκολα βάζεις χέρι σ’ αυτόν με τις εργοστασιακές μονάδες, υστεριάζεις τον καταναλωτή, κάνοντάς τον ξαφνικά «οικολόγο».
Όσο με ψήνει η πρόσφατη οικολογική υστερία, τόσο με ψήνουν λοιπόν και τα πρόσφατα τραγούδια του Neil Young. Μπαίνει στο στούντιο με πολλά κέφια και γκαζωμένες βρώμικες κιθάρες, αυτοσχεδιάζει για μερικές ώρες, γράφει και στίχους πάνω στους αυτοσχεδιασμούς, ρεμιξάρει lo-fi και βγάζει το Fork In The Road για να μας μιλήσει για την ηλεκτροκίνηση της Lincoln Continental, τα αυτοκίνητα στους δρόμους, τα τιμόνια και τους τροχούς. Από τον δίσκο αυτό μόνο το “Light A Candle” θα βάλω να ξανακούσω αλλά ακόμη κι αυτό παραπέμπει στο εξαιρετικό “Coup De Ville” από το This Note’s For You.
Ο Young καταφέρνει ακόμα και την πιο μέτρια δουλειά του να την παρουσιάζει μ’ ένα συμπαθητικό concept. Αυτό κάνει και τώρα, μόνο που ο συγκεκριμένος δίσκος είναι διαβολεμένα μέτριος...
