Επιστροφή για τον Nathan Fake, ο οποίος είχε πραγματικά ενθουσιάσει αρκετό κόσμο με το ντεμπούτο του Drowned In A Sea Of Love περίπου 3 χρόνια πριν. Μην ξεχνάμε άλλωστε πως το 2006 το εν λόγω άλμπουμ είχε βρεθεί στη δεύτερη θέση των δίσκων της χρονιάς για το Mixmag, κάνοντας πολλούς (συμπεριλαμβανομένου και του γράφοντα) να περιμένουν με αγωνία το επόμενο δισκογραφικό του βήμα. Πίσω στη δισκογραφία λοιπόν για τον συμπαθή Άγγλο με το Hard Islands, που δεν είναι τίποτα άλλο από ένα EP με έξι κομμάτια και πάλι για λογαριασμό της Border Community, της δισκογραφικής του James Holden δηλαδή.
Αυτό που σου κάνει αμέσως αίσθηση πάντως με τις πρώτες ακροάσεις στο Hard Islands είναι ότι ηχητικά δεν έχει την παραμικρή σχέση με το Drowned In A Sea Of Love. Γιατί εκεί όπου το ντεμπούτο του κυρίου Fake (επώνυμο και αυτό όμως...) είχε να προτάξει τις σαφείς επιρροές από τους Boards of Canada, Ulrich Schnauss και, έως ένα σημείο, τους M83, έρχεται τώρα τούτο το EP να αντιτάξει τις δικές του επιρροές από τον χώρο του techno, αλλά και στοιχεία από τις πρώτες δουλειές του Aphex Twin – κυρίως το Classics. Συνεπώς, όπως εύκολα καταλαβαίνει κάποιος, τη θέση των ονειρικών μελωδιών και μυοχαλαρωτικών beats έχουν πάρει εδώ επαναληπτικοί ρυθμοί, δυνατά drums και επιτηδευμένα άγρια πλήκτρα. Όχι πως αυτό είναι και απαραίτητα κακό βεβαίως, αλλά σίγουρα κάνει το Hard Islands λιγότερο προσβάσιμο στο μέσο alternative μουσικό αυτί, από ότι ήταν το Drowned In A Sea Of Love.
Μπορεί λοιπόν εδώ ο Nathan Fake να μας παρέδωσε έναν πιο dancefloor-friendly δίσκο, ο οποίος θα ικανοποιήσει τους απανταχού technoheads, αλλά από την άλλη δεν θα απολαύσει πιστεύω τη διευρυμένη απήχηση του ντεμπούτο του. Σημαντικότερο δε είναι ότι αποτυγχάνει να φτάσει στα καλλιτεχνικά ύψη εκείνου – η φετινή πρόταση αξίζει μεν μιας θέσης στη δισκοθήκη των φίλων της σύγχρονης ηλεκτρονικής μουσικής, αλλά σαφώς ο Nathan Fake δεν επιδεικνύει μεγάλη άνεση και φαντασία με τους ρυθμούς του Hard Islands EP.
