Πίσω από το όνομα Theoretical Girl δεν κρύβεται η no wave μπάντα του Glenn Blanca που έδρασε στα τέλη των 1970s (αυτοί άλλωστε χρησιμοποιούσαν το όνομα στον πληθυντικό του), αλλά η συμπαθέστατη Αγγλίδα Amy Turnnidge. Το Divided είναι η πρώτη της δισκογραφική δουλειά και δύσκολα μπορεί να πει κανείς ότι περιέχει ιδιαίτερες εκπλήξεις. Δεν είναι και τόσο πρωτόγνωρο άλλωστε να ακούς συμπαθητικές Αγγλίδες να ασχολούνται με το indie pop, δίνοντάς του έναν τόνο περισσότερη γλυκύτητα από τα συνηθισμένα, είτε αυτό αφορά τις ενορχηστρώσεις (με κάποια έγχορδα ας πούμε), είτε τη γενική αίσθηση ενός δίσκου.
Αυτό φυσικά από μόνο του δεν είναι ούτε θετικό, ούτε αρνητικό. H αλήθεια είναι ότι η προσπάθεια της Turnnidge δεν είναι άσχημη. Κάθε άλλο. Οι δώδεκα συνθέσεις του Divided είναι προσεγμένες, η φωνή της είναι σε πολύ ικανοποιητικά επίπεδα, οι ενορχηστρώσεις (τις οποίες επιμελείται εξ’ ολοκλήρου η ίδια) είναι εξίσου συμπαθητικές και, γενικά, λίγα είναι όσα θα σε κάνουν να αποκομίσεις αρνητική εντύπωση. Το πρόβλημα είναι ότι αφενός όλα αυτά ηχούν αρκετά (για να μην πω πολύ) κοινότοπα και αφετέρου ότι, παρόλη την υπερβάλλουσα (κάποιες φορές) γλυκύτητα, δύσκολα ο δίσκος καταφέρνει να εντυπωθεί στον εγκέφαλό σου και να αποκτήσει έτσι προσωπική (για τον ακροατή) υπόσταση. Από το πρώτο τραγούδι “Rivals”, για παράδειγμα, μπαίνεις στο νόημα και οι εκπλήξεις όσο κυλάει ο δίσκος περιορίζονται στο ελάχιστο. Μια τέτοια είναι το κιθαριστικό “Red Mist” που φέρνει ένα new wave-ικό άρωμα ή το έξυπνο “The Hypocrite”, που μαζί αποτελούν τα δύο πιο δυνατά κομμάτια του χλιαρού κατά τα άλλα πονήματος της Turnnidge.
Ο κανόνας όμως έχει λιγότερο ενδιαφέρον αφού λίγες από τις μπαλάντες του δίσκου ξεπερνούν τον χαρακτηρισμό του μετρίου. Όχι γιατί γίνεται κάτι σημαντικά λάθος. Αν όμως έχεις επιλέξει να ακολουθήσεις την πεπατημένη (και η χρήση του indie pop στοιχείου πλημμυρισμένου με διάσπαρτα μελαγχολικά και νοσταλγικά σημεία έχει επαναληφθεί πολλάκις), δίχως να μπορείς να ανασύρεις κάποιο σημαντικό εύρημα στην πορεία, είναι κομματάκι δύσκολο να μπορέσεις να τραβήξεις την προσοχή. Κάτι που γίνεται ακόμα δυσκολότερο, αν τα περισσότερα κομμάτια σου ακολουθούν την ίδια πάνω-κάτω νόρμα, παρόμοιες ηχητικές επιλογές και οι περισσότεροι στίχοι μιλάνε για κάποια ιστορία αγάπης, για κάποιο αισθηματικό κενό ή για κάποιο λάθος του παρελθόντος. Αν πάντως πιστεύετε ότι μπορεί να σας σαγηνεύσει μια όμορφη φωνή, μια γενικότερη ευγένεια που διαπνέεται από τις συνθέσεις, (με τις ενορχηστρώσεις, οι οποίες βασίζονται σε πιάνο, έγχορδα και ήπια ρυθμικά, να συνηγορούν σε αυτή την ευγένεια) τότε αξίζει να δώσετε την αρμόζουσα ευκαιρία στους Theoretical Girl να σας ξεναγήσουν στον κόσμο του Divided. Αν όχι, τότε μάλλον δεν αξίζει και πολύ να δείτε πώς μια κατά τα φαινόμενα καλή μαθήτρια στο ωδείο επιχειρεί να αφήσει το στίγμα της στον μουσικό χάρτη.
Όπως και να έχει πάντως, είπαμε, ο δίσκος δεν είναι άσχημος. Λίγο άχρωμος είναι απλά. Του λείπει το στοιχείο της έντασης (χωρίς να εννοώ της ηχητικής απαραίτητα έντασης) και χωρίς αυτό βρίσκεται πολύ κοντά στο να γίνει μελιστάλαχτος και ολίγον βαρετός. Οι καλές του στιγμές (τα “Rivals”, “Red Mist”, “The Hypocrite” κατά κύριο λόγο και τα “Dancehall Deceit” και “Never Good Enough” κατά δευτερεύοντα) μπορεί να τον σώζουν από αυτό τον σκόπελο, δεν έχουν όμως το απαιτούμενο σθένος για να σπρώξουν το καράβι έξω από τον βάλτο της χρυσής μετριότητας στο οποίο μοιάζει καρφωμένο. Γιατί μπορεί, σύμφωνα με τη θεωρία, αγαπητό μου Theoretical Girl, να νομίζεις ότι έχεις βάλει πλώρη για τις ανοιχτές θάλασσες, η πράξη όμως σπάνια διατηρεί άριστες σχέσεις με αυτή…
