Japandroids; Εύηχο, δεν λέω, αλλά πόσο πιο αντι-cool όνομα μπορούσαν να έχουν άραγε δύο εκ του Καναδά ορμώμενοι pop/noise rockers; Ο νους μου δεν μπορεί παρά να τρέξει αυθόρμητα σε στοίβες κόμιξ, στα dvd των Star Wars ταινιών και σε χειριστήρια από X-Box – κάπως έτσι φαντάζομαι τους προσωπικούς χώρους του κιθαρίστα/τραγουδιστή Brian King και του ντράμερ David Prowse. Για να μην ξεχάσω τις γεμάτες από 1990s δισκογραφικές συλλογές τους και τους βωμούς λατρείας στους Sonic Youth... Μόνο που αυτά τα τελευταία δεν αποκαλύπτονται από το εξεζητημένα geeky όνομά τους αλλά από την πρώτη κιόλας ακρόαση του ντεμπούτο άλμπουμ τους (αλλά τρίτης συνολικά δουλειάς τους, αφού έχουν ήδη προηγηθεί δύο EP).
Εμπνευσμένο. Τόσο σαν τίτλος – αφού παίζει με την post μανία ώστε να υποδηλώσει ένα καθαρό ξεκίνημα – όσο και σαν περιεχόμενο, με εκρηκτική χημεία ανάμεσα στα δύο και μοναδικά όργανα τα οποία δομούν και πλαισιώνουν το 35λεπτο αυτό cd. Κιθάρα και κρουστά συνουσιάζονται σε ξέφρενους ρυθμούς εφηβικής ορμής και ενέργειας προσφέροντας πολυ-οργασμικά μουσικά αποτελέσματα. Επιβεβαιώνεται δε και η παροιμία «στους δύο τρίτος δεν χωρεί», αφού πράγματι στο εδώ πάρτυ δεν υπάρχει χώρος ούτε καν για μία συνοδευτική μπασογραμμή.
Φαινομενικά απλοϊκό και αισθητικά τραχύ, το Post-Nothing δεν ξεχνά τις post-punk καταβολές των Καναδών, γεμάτο γαρ από φωναχτά φωνητικά, ούτε τις art rock επιρροές τους, παραμένοντας όμως αγνό στις προθέσεις του και πιστό στην noise pop κουλτούρα την οποία έσπειραν οι My Bloody Valentine τόσα χρόνια πριν και θερίζουν οι Japandroids σήμερα. Είναι πραγματικά πολύ ευχάριστο σε μια εποχή όπου το στυλ, η εικόνα και το ύφος υπερισχύουν έναντι του περιεχομένου να βλέπουμε μια μπάντα να προσφέρει ένα άλμπουμ που δεν προσποιείται κάτι άλλο από ό,τι πραγματικά είναι. Αφιερωμένο στα αντρικά νιάτα, στην αφέλεια που τα συνοδεύει και, φυσικά, στα κορίτσια («Let’s move to France so we can French Kiss some French girls» ενδεικτικά αναφέρει ο King στο “Wet Hair”, ενώ πλήρως αποτυπώνει το αίσθημα της ερωτικής απογοήτευσης στο “I Quit Girls”), το Post-Nothing ακούγεται αβίαστα, χωρίς τις μοντερνιές της σύγχρονης lo-fi σκηνής.
Αλλά καθώς οι συνθέσεις τους βουτάνε στην παραμόρφωση, οι Japandroids παίρνουν το ρίσκο να ταυτιστούν με το underground, αποτελώντας άκουσμα για λίγους. Η μελωδία απουσιάζει για χάρη πιο κοφτών και ρυθμικών συνόλων, τα οποία πάντως φαίνεται να ταιριάζουν καλύτερα στο ενθουσιώδες παίξιμό τους. Μικρό το κακό αφού οι Καναδοί δεν φαίνεται να αποζητούν σταριλίκια, ούτε και παίρνουν πολύ σοβαρά τους εαυτούς τους – προσωπικά δεν με χαλάει καθόλου. Χωρίς έτσι να αποζητούν μεγαλεία, πραγματοποιούν μια σύγχρονη κατάθεση που συνάδει πλήρως με την ηλικία και τη θεματολογία τους. Χορτάσαμε άλλωστε με το hype των νέων συγκροτημάτων που, υποτίθεται, θα σώσουν το rock, τη Γη και το σύμπαν ολάκερο. Στην προκειμένη ας κρατήσουμε τα πράγματα απλά. Έστω για την μισή ώρα και κάτι που διαρκεί το Post-Nothing. Young Hearts Spark Fire…
