Αντικρίζοντας για πρώτη φορά το εν λόγω άλμπουμ ομολογώ πως μου έκανε εντύπωση, μιας και το εξώφυλο και ο τίτλος του ήταν μια έξυπνη παράφραση του Never Mind The Bollocks των Sex Pistols. Ψάχνοντας λοιπόν, μιας και αγνοούσα παντελώς τον Max Pashm, ανακάλυψα πως είναι Εβραίος, μένει στην Αγγλία, έχει μεγαλώσει στην Ελλάδα και θεωρείται ένας από τους πρωτεργάτες των fusion ήχων του λεγόμενου balkan beat. Όσο έχει να κάνει δε με τη δισκογραφική του παρουσία κάθε άλλο από συνεπή θα τον χαρακτήριζα, μιας και το προηγούμενο – ντεμπούτο του άλμπουμ – κυκλοφόρησε πριν από δώδεκα περίπου χρόνια.
Το Never Mind The Balkans είναι ένας πολύπλευρος δίσκος, ένα πολύχρωμο κολλάζ με ήχους ερχόμενους από την τσιγγάνικη, εβραϊκή και ελληνική παράδοση, οι οποίοι συναντιούνται μέσα από τα electro beat και τα κανάλια της κονσόλας του κυρίου Pashm. Για να γίνει μάλιστα ακόμη πιο «γνήσιο» το αποτέλεσμα, ο τελευταίος χρησιμοποιεί κλαρίνο, λύρα και τον ήχο του μπουζουκιού του Έλληνα Γιώργου Κυπραίου. Αλλά όσο ενδιαφέρον ακούγεται όλο αυτό το εγχείρημα άλλο τόσο δύσκολο αποδεικνύεται στην πραγματοποίηση του. Ο Pashm δυστυχώς συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε πριν δέκα και πλέον χρόνια. Ο ήχος του ακούγεται ξεπερασμένος και το όποιο ενδιαφέρον υπάρχει στις συνθέσεις του χάνεται εξαιτίας της ανέμπνευστης παραγωγής και των ψεύτικων «άψυχων» beats. Υπάρχουν βέβαια τα εξαιρετικά φωνητικά της Polina Shepherd και της Eugenia Georgieva που αξίζουν πολλές ακροάσεις, αυτό όμως δεν καταφέρνει να δώσει κάποια ουσιαστική κατεύθυνση στο σύνολο. Το Never Mind The Balkans στερείται έτσι πρότασης ενώ συγχρόνως παραμένει εγκλωβισμένο σε κλισέ όπως το “Rembeteli”, (ένα τσιφτετέλι με ρεμπέτικο ύφος και ελληνικούς στίχους!!!) ή το επιτηδευμένο και κακόγουστο ως προς τη χρήση του μπουζουκιού “Once Upon A Time In Hellas”. Κατά τη γνώμη μου το άλμπουμ πιθανώς να είχε περισσότερες δυνατότητες αν γινόταν πιο συνετή και εμπνευσμένη χρήση στα μουσικά είδη που χρησιμοποιούνται και αν επίσης μπορούσε να αποφύγει τον ύφαλο του kitsch. Όλα όσα θέλει να πει ο Max Pashm τα λέει με τα “Imnul (Kiss Mayn Tokhes)”, “The Tongue (Lick A Little)” και “Manea-k” – τα υπόλοιπα είναι λίγο ως πολύ φλυαρίες.
Με την ολοένα και μεγαλύτερη αποδοχή την οποία γνωρίζει τον τελευταίο καιρό η balkan beat σκηνή, ο Max Pashm έρχεται με το μέτριο Never Mind The Balkans να διεκδικήσει μερίδιο από την επιτυχία του Shantel, του Dunkelbunt, των !Deladap και των Gogol Bordello. Δυστυχώς γι’ αυτόν, οι προηγούμενοι τον έχουν ήδη αφήσει πολύ πίσω.
