Για το εξώφυλλο του τρίτου τους άλμπουμ, οι Church of Misery επέλεξαν μια φωτογραφία αμερικανικής εφημερίδας που δείχνει ένα μάτσο δημοσιογράφους να κυκλώνουν τον κατά συρροή δολοφόνο, βιαστή και με κανιβαλιστικές τάσεις ηλικιωμένο και φαινομενικά άκακο Albert Fish, λίγο προτού μεταφερθεί στη φυλακή κι από εκεί στην ηλεκτρική καρέκλα το 1936. Με τίτλο δίσκου που θυμίζει Led Zeppelin (Houses Of The Holy) και με ψυχεδελίζουσες stoner μουσικές γραμμές οι οποίες θυμίζουν πρώιμους Black Sabbath, οι Ιάπωνες κάνουν εδώ βουτιά σε σκοτεινές ιστορίες, που προφανώς τους συναρπάζουν. Ιστορίες γεμάτες αίμα, σχιζοφρένεια και διάσημους serial killers σε εφτά αγγλόφωνα –για όσους αναρωτιούνται – τραγούδια.
Ιστορίες γι’ αγρίους με απαραίτητο ξέσκισμα φωνητικών χορδών – το οποίο αγγίζει το όριο της αυτοτιμωρίας – μέσα σε doom αναθυμιάσεις και stoner καπνούς να απλώνονται στον αέρα, με το φάντασμα του Iommi να στοιχειώνει τα αιχμηρά riffs, καθώς τα ψυχεδελικά κιθαριστικά περάσματα συναντούν την πρώτη έκρηξη του metal πίσω στα 1970s. Γκάζια και μπόλικο feedback, low/mid tempo ρυθμοί και χορταστικά μελωδικά σόλο, κοφτό, βαρύ μπάσο και δυνατά ντραμς, ενώ στο νούμερο πέντε του δίσκου ακούμε και τη διασκευή στο “Master Heartache”, των νεκραναστημένων Sir Lord Baltimore.
Καλά παιδιά κι ανήσυχα οι Church Of Misery, αλλά στο Houses Of The Unholy – μάλλον συνειδητά – δεν προσπαθούν να παρουσιάσουν κάτι φρέσκο. Προτιμούν να μείνουν κολλημένοι στη συνταγή που ξέρουν εδώ και χρόνια χωρίς να δοκιμάσουν κάτι καινούργιο. Το Houses Of The Unholy μπορεί να είναι έτσι ένας αιχμηρός δίσκος που σε βάζει γρήγορα στη spooky παράνοια η οποία κυριαρχεί στο μυαλό ενός δολοφόνου, όμως συνολικά είναι ένας προβλέψιμος δίσκος χωρίς ιδιαίτερες ανατροπές, αφού εξαντλεί γρήγορα τα μοτίβα του. Με αποτέλεσμα η όποια αρχική εντύπωση «αιχμηρότητας» να αργοσβήνει.
