Βαριέστε, ενδεχομένως, να διαβάσετε για ένα ακόμα live άλμπουμ μιας ακόμα μπάντας βετεράνων ροκάδων, που γιορτάζει κάποια –άντα στο μουσικό κουρμπέτι. Ειδικά δε αν η μπάντα είναι οι Nektar, οπότε ίσως αναρωτηθείτε «μα καλά, δεν υποτίθεται ότι μας έσωσε το punk από δαύτους και τους ομοίους τους»; Δεν σας δίνω άδικο, για κανένα σκέλος – ειδικά για το δεύτερο: αφού τα λάβαρα της punk ορθοδοξίας συνεχίζουν να τα κρατούν περήφανα πρώτοι και καλύτεροι οι απαίδευτοι μουσικοκριτικοί της indie γενιάς, δεν μου φταίει το αναγνωστικό κοινό του Avopolis και η ανάγκη του για φρεσκαδούρα.
Δεν μπορώ να σας μεταπείσω. Σχέσεις με μπάντες σαν τους Nektar οικοδομούνται μόνο σε βάθος χρόνου, μέσω μοναχικών διαδρομών στον μουσικό ωκεανό – προϋπόθεση βέβαια να έχεις βγάλει τη μαρμελάδα από τα αυτιά, γιατί πολλοί είναι οι όσοι τζάμπα αρμενίζουνε. Δεν θα επεκταθώ λοιπόν παραπάνω, δεν είναι και ο τόπος εδώ. Θα αρκεστώ να σημειώσω ότι το Fortyfied είναι, πράγματι, άλλο ένα live άλμπουμ – εγκυκλοπαιδικής αξίας είναι μόνο η πληροφορία του «εορτασμού των 40 χρόνων των Nektar». Θα μου επιτρέψετε όμως να προσθέσω ότι πρόκειται για ένα καλό live άλμπουμ, που παρά τη διάρκειά του (είναι διπλό) ακούγεται ευχάριστα, συνοψίζει αρκετά γνωστά τραγούδια απ’ όλη την πορεία του group και μπορεί να λειτουργήσει τόσο ως εισαγωγή για τον νεοφώτιστο, όσο και ως μια γοητευτική υπενθύμιση στον ήδη μυημένο.
Τι είναι όμως αυτό που υπενθυμίζει; Υπενθυμίζει ότι οι Nektar ανήκουν σε όσους ευφυώς και σαγηνευτικώς ανακατεύτηκαν με την progressive rock υπόθεση – οι όποιες δόσεις ψυχεδέλειας εκάστοτε δεν αλλάζουν τη γενικότερη εικόνα. Μπορεί να μην έφτασαν στα ύψη άλλων συμπατριωτών τους – σε κάποια σημεία θυμίζουν τους Pink Floyd, κάποιες φορές και τους Gentle Giant – με τις επιδόσεις τους όμως γοητεύσανε ακόμα και τους σκληρούς μακρυμάλληδες της NWOBHM γενιάς: ακόμα και αν δεν έχετε ακούσει τη διασκευή των Iron Maiden στο “King Of Twilight” δεν θα δυσκολευτείτε να αναγνωρίσετε πόσα χρωστάει η παρέα του Harris και του Dickinson σε συνθέσεις όπως το (σχεδόν) 15λεπτο “A Tab In The Ocean”. Τα 40 βέβαια χρόνια έχουν κυλήσει και τα σημάδια του χρόνου δεν λείπουν, ιδιαίτερα στα φωνητικά ή σε κάποιες κακογερασμένες στιγμές του ρεπερτορίου τους (“Mr. H”, “Doctor Cool”, “Cryin’ In The Dark”). Πρόκειται όμως για μια μπάντα σε φόρμα, με συχνά θαυμάσια παιξίματα στις κιθάρες, ικανή να παντρέψει την αναγκαία συναισθηματική έκφραση με τον δεινό περφεξιονισμό.
