Ο Αμερικάνος DJ και παραγωγός Omar S δεν είναι μια συνηθισμένη περίπτωση δημιουργού. Το καταλαβαίνεις από τις συνεντεύξεις του, από τον ήχο του και από το γενικότερο attitude που έχει απέναντι στα μουσικά πράγματα και τη σκηνή στην οποία ανήκει. Γεννημένος και μεγαλωμένος στο Detroit – την πόλη της Motown και του Detroit techno – ξεκίνησε να παράγει μουσική από τη δεκαετία του 1990, σε πολύ μικρή ηλικία. Αλλά οι πρώτοι δίσκοι του κυκλοφόρησαν γύρω στο 2002, με καθαρά DIY τρόπο, εφόσον τους «έκοβε» ο ίδιος και τους μοίραζε ή τους πουλούσε στα δισκάδικα. Κατόπιν, με τον ίδιο αυτοσχεδιαστικό τρόπο, ίδρυσε το δικό του label, την FXHE, όπου το 2005 κυκλοφόρησε και το ντεμπούτο άλμπουμ του, Just Ask The Lonely. Έτσι κι αλλιώς βέβαια, η μοναδική άλλη εταιρεία στην οποία έχει βγάλει δικό του υλικό είναι η Sound Signature του «πολύ» Theo Parish. Αξίζει επίσης να σημειωθεί πως τα βινύλια της FXHE κυκλοφορούν συνήθως σε περιορισμένα αντίτυπα, με χειρόγραφες σημειώσεις πάνω! Αν συν-υπολογίσετε δε και το γεγονός πως ο Omar S δυσκολεύεται να δώσει συνεντεύξεις και ότι σε όσες έχει δώσει παρουσιάζεται δύσκολος και δύστροπος, καταλαβαίνετε τα περί ιδιαιτερότητας που ανέφερα πιο πάνω.
Αυτή βέβαια η ιδιαιτερότητα δεν τον εμπόδισε να θεωρείται αυτή τη στιγμή από τους πιο πολυσυζητημένους DJ και παραγωγούς της γενιάς του, συνεχίζοντας την μεγάλη παράδοση του Detroit στον house/techno ήχο. Μάλιστα φαίνεται πως σιγά-σιγά η αποδοχή του Omar S αποκτά και cult χαρακτήρα, αλλά και κάμποσους δηλωμένους fans. Στα πλαίσια λοιπόν αυτής θα πρέπει να εξετάσει κανείς και το παρόν Fabric mix, με 16 κομμάτια – όλα δικά του! Αθεράπευτη περίπτωση... Ειδικά όταν δηλώνει «…δεν χρειάζομαι τη μουσική των άλλων για να φτιάξω ένα mix, εφόσον έχω πάρα πολύ δικό μου υλικό». Aπ’ ότι θυμάμαι, μόνο o Ricardo Villalobos έχει κάνει κάτι παρόμοιο σε Fabric CD.
Το υλικό του Fabric 45: Detroit είναι αυτό που εύκολα θα χαρακτήριζες ως Detroit house/techno με μπόλικη ψυχή – soul όπως λένε και στο Αμέρικα. Και ας έχουν περάσει και τόσα χρόνια από τότε που το πρωτακούσαμε, σαν να λέμε old school. Άλλοτε minimal και άλλοτε…maximal, σε στιγμές υπνωτικό και deep και κάποιες άλλες πιο επιθετικό και χορευτικό, κυρίως instrumental με διάσπαρτα φωνητικά εδώ και εκεί, άλλοτε μελωδικό και άλλοτε «ξερό» και σκληρό, πάντα όμως μαύρο – όπως και ο δημιουργός του, «αντρικό» και loud. Δεν δηλώνω fan ούτε καταλαβαίνω ακριβώς το φαινόμενο Omar S. Αλλά αναγνωρίζω σίγουρα την ποιότητα της δουλειάς του, την αυθεντικότητα του (σχετικά πράγματα ίσως θα μου πείτε) καθώς και τη στάση του απέναντι στα πράγματα. Με το Fabric 45: Detroit πάντως δεν τρελάθηκα, ίσως αν τον δω live να γουστάρω περισσότερο.
