Οι Αtta είναι Σουηδοί αλλά ακούγονται σαν Βρετανοί… Από το εξώφυλλο τους κιόλας (ένα απροσδιόριστου φύλου ξανθό παιδάκι με «ματομπούκαλα») μυρίζεσαι την «πατάτα». Αν και το έξυπνο λογοπαίγνιο του τίτλου πάνω στο “I Just Called To Say I Love You” σου αφήνει ελπίδες χιούμορ, το οπισθόφυλλο τις διαψεύδει, καθώς αντικρίζεις το punk τρίο να φοράει μπλούζες με πεντάλφες, καθώς και κάτι ακανόνιστα καπέλα λαγού, αρκούδας και γαϊδουριού.
Το I Just Love to Say I Called You είναι ένας άνευρος δίσκος. Όχι μόνο διότι οι τύποι αντιλαμβάνονται το punk χωρίς τη χαρακτηριστική οργή που διακατέχει το είδος… Ακόμα και οι pop/catchy μελωδικές τους προσεγγίσεις επαναλαμβάνονται σε σημείο που βαριέσαι, απέχοντας μάλιστα αρκετά ακόμα και από αντίστοιχες προσεγγίσεις πετυχημένων σχημάτων του ύφους των Sum 41 ή των Blink 182. Ωστόσο στις δώδεκα συνθέσεις του δίσκου υπάρχουν ίσως δυο-τρεις καλές στιγμές, κάποια ενδιαφέροντα riffs και αρκετός χαβαλές – αλλά έως εκεί. Το τελικό αποτέλεσμα προκύπτει μάλλον αδιάφορο μουσικά και σίγουρα παιδαριώδες εννοιολογικά. Εκτός αν σας αρέσει το χιούμορ που συνοδεύει όσες ιστορίες περιγράφονται εδώ, όπως το να «χεστείς πάνω σου και να παρουσιαστείς στο οικογενειακό τραπέζι» ή να «παίξεις τουρτοπόλεμο με το λυκειάρχη σου»...
Το λάθος με τις μπάντες τύπου Atta, κατά την προσωπική μου γνώμη, είναι διττό: Aφενός δεν αφομοιώνουν τα μουσικά χαρακτηριστικά του punk, αφετέρου πασχίζουν να αντιγράψουν με μια copy/paste διαδικασία την επιτυχία σχημάτων όπως οι Offspring ή οι Blink 182, χωρίς να ενδιαφέρονται για κάποια φρέσκια ιδέα. Αν είστε δεκαπεντάχρονος wannabe skater μπορεί ο εν λόγω δίσκος να σας τραβήξει – ειδικά αν θέλετε να ρίξετε το emo κορίτσι από το Γ2... Αν όχι ακούστε μια-δυο φορές και διακριτικά αγνοείστε ή αναζητήστε τη τύχη σας αλλού. Δόξα τον Μανιτού, η Σουηδία βρίθει από πολύ καλές μπάντες.
