La Roux. Το φροϋδικά καθοδηγούμενο υποσυνείδητο φέρνει αρχικά στην επιφάνεια κοκκινομάλλικες σεξουαλικές (με την ευρεία έννοια) αφηγήσεις – από τα Ταξίδια Tου Γκιούλιβερ μέχρι την Κοκκινομάλλα του 1932 – επιρρεπές όπως είναι στο «αντρικό βλέμμα». Ας απομακρύνουμε όμως τον Οιδίποδα, προσπερνώντας τη λονδρέζα μαθήτρια Elly Jackson ώστε να δούμε τα ανδρόγυνα χαρακτηριστικά της να αποτελούν σήμερα μέρος μια μεταστροφής, από τον μαθητικό χλευασμό στο νέο δυναμικό περιεχόμενο του La Roux διδύμου. Synth pop, 1980s, ένα ντουέτο μεταξύ της Elly Jackson και του Ben Langmaid, με ίχνη από Blancmange, Yazoo, Heaven 17 και Human League. Στην όχθη της pop όπου βρίσκονται οι Beatles, ο Bowie ή ο Prince, όπως έχει αναφέρει και η ίδια η Jackson.
Το ομότιτλο La Roux άλμπουμ διολισθαίνει εν μέρει από τη σύγχρονη nu disco σκηνή, λιγότερο κοφτό, πιο σεμνό στην παραγωγή, όχι όμως και εσωστρεφές. Δεν είναι απλώς αποεδαφικοποίηση από την περιοχή της nu disco και επιστροφή στα 1980s, αλλά ένα έδαφος στο οποίο οι μουσικές νόρμες και οι διαθέσεις των Jackson και Langmaid, οι στίχοι και η γενικότερη ατμόσφαιρα παράγουν έναν κατάλληλο συνδυασμό από ροές προεκτεινόμενες προς διάφορες ακροαματικές κατευθύνσεις. Αυτή η τάση είναι νομίζω το πιο βασικό και ύστερα τα πρώτα πέντε (πιο) ενδιαφέροντα κομμάτια, πριν ο δίσκος φτάσει σιγά-σιγά στα 46.39 λεπτά.
«I’m going in for the kill, I’m doing it for a thrill, I hope you’ll understαnd». Ερωτική καθημερινότητα στα όρια των σχέσεων – μια κατάσταση που διατρέχει τον δίσκο, με το ρετρό να παίρνει footloose φουτουριστικά βήματα. Το “In For The Kill” έχει βρει ήδη από το δεύτερο ομώνυμο EP τη μινιμαλιστική dubstep εκδοχή του από τον Skream, στο Let’s Get Ravey remix, που δεν ξεσπάει παρά προς το DnB κλείσιμό του. Ήταν στα μέσα της εφηβείας της όταν άλλωστε η Jackson στράφηκε στην rave σκηνή. «Early nineties decor» τραγουδάει στο “Colourless Colour” (στα 2.24 η καλύτερη ίσως στιγμή του δίσκου) εποχή που αυτή βέβαια ήταν αρκετά μικρή ακόμα (γεννημένη το 1988) και τα ακούσματά της ήταν κυρίως folk και rock n roll από τους δίσκους των γονιών της. Πιθανότατα σε αυτά τα πρώτα ακούσματα να χρωστάει και την προδιάθεση στη στιχουργική συνοχή που εμφανίζει. «I want to get away, to feel the sun on my skin, to feel it really sinking in», με την ακροβατική φωνή της να εισχωρεί στους πόρους του δέρματος, καθώς μετατρέπεται από τα 2.24 σε synth προσάρτηση στην μελωδία του Langmaid. Το πιο σκοτεινό μοτίβο του “Tigerlily” ριζώνει και σε ακολουθεί στα πρώτα ακούσματα του δίσκου. Το “Quicksand” και το “Bulletproof” συμπληρώνουν την ενότητα που κάνει την αίσθηση, ενώ τα υπόλοιπα κομμάτια με εξαίρεση ίσως το “Reflections Are Protection” δεν προσθέτουν κάτι διαφορετικό στην ακρόαση.
Στο ξεγυμνωμένο χορευτικό “Bulletproof” πιθανότατα να βρίσκεται η διαδικασία την οποία χρειάζεται να ακολουθήσουν οι La Roux. Το να γίνουν αδιαπέραστοι – όχι ακριβώς από μια ερωτική κριτική – αλλά από το hype που φλερτάρει μαζί τους, έχοντας ήδη αναπτυχθεί σε μεγάλο βαθμό, περνώντας στην επόμενη δεκαετία με κάποιο πρόθεμα ή κατάληξη που να αποκρύπτει μια beyond the zeros μουσική επιθυμητική έλλειψη. This time baby, I’ll be bulletproof_
