Ένα βιολί σε (αχνά) βορειοευρωπαϊκά μουσικά μονοπάτια, λίγα στιχάκια (στα αγγλικά) για μια χαμένη, παραμυθένια αγάπη και τα φρέσκα αγορίστικα looks του Alexander Rybak αποδείχθηκαν συνταγή επιτυχίας για τη Νορβηγία στην πρόσφατη Γιουροβίζιον – όπου κέρδισε σπάζοντας κάθε ρεκόρ σε συγκομιδή πόντων.
Κάπως έτσι ο πυρετός ενός ξεπεσμένου ευρωπαϊκού φεστιβάλ τραγουδιού έπαψε να αποτελεί αποκλειστικά υπόθεση «τριτοκοσμικών» βαλκάνιων και διψασμένων για γκλάμουρ ανατολικοευρωπαίων και έφτασε ως τα νορβηγικά φιόρδ. Κάπως έτσι ήρθε πριν λίγες μέρες και ο Alexander Rybak στην Αθήνα – με τον αέρα ενός teen idol – και βρέθηκα κι εγώ στη νορβηγική πρεσβεία για τη συνέντευξη τύπου και την παραλαβή του παρόντος πρώτου δίσκου του (και οι πρεσβείες στο κόλπο, λοιπόν). Είδα εκεί ένα παιδί της ηλικίας του, το οποίο δεν με έπεισε ούτε για την ιδιαίτερη εξυπνάδα του, ούτε για τη βαθιά σχέση του με τη μουσική: πιάνο παίζει η μαμά Natalia, βιολί (και μάλιστα καλό βιολί) ο μπαμπάς Ihar, απλοϊκή pop ακούει ο ίδιος – ε, αν τα βάλεις στο μπλέντερ όλα αυτά βγαίνει αναμενόμενα κάτι σαν το “Fairytale”. Κατά τα άλλα πάντως βρήκα συμπαθή τον Alexander και ευχαριστήθηκα τις ντόμπρες και διόλου διπλωματικές απαντήσεις που έδωσε σε κάτι φραγκόκοτες, οι οποίες, πιθανολογώ, δημοσιογραφούν(;) για lifestyle έντυπα ή κουτσομπολίστικες φυλλάδες.
Το Fairytales δεν είναι σε καμία περίπτωση κακό άλμπουμ, ίσα-ίσα που έχει επενδυθεί μεράκι πάνω του, έχουν προσεχτεί οι λεπτομέρειες κι ο Rybak τραγουδάει σωστά, ενίοτε ευχάριστα και οπωσδήποτε με καρδιά – ομολογώ ότι με αφόπλισε στο κατά τα άλλα μέτριο “13 Horses”. Αλλά το Fairytales είναι συνάμα κι ένα άλμπουμ φτωχό. Είναι το άλμπουμ ενός 22χρονου που δεν του λείπουν οι ικανότητες αλλά δεν έχει και κανά μεγάλο ταλέντο, το οποίο πορεύεται, όπως είπα, έχοντας ακούσει λίγη κλασική μουσική από τη μαμά, μπόλικη νορβηγική folk από τον μπαμπά και πολλή, πάρα πολλή pop το ίδιο. Πολλές έτσι μπαλάντες με μπιτλικές μνήμες και εφηβικής αφέλειας ερωτόστιχα (“Funny Little World”, “Dolphin”, “Abandoned”), κάτι πιανάκια τα οποία φλερτάρουν σε πρωτόλειο επίπεδο με τον κλασικό λαβύρινθο (“13 Horses”) και ένα βιολί σε πρώτο πλάνο στοιχειωδώς μεν καλοπαιγμένο και με όμορφο ήχο (πλην του “Fairytale” πρωταγωνιστεί και στο καλύτερο ίσως κομμάτι του δίσκου “Roll With The Wind”), μα δίχως πρόταση, όραμα ή κάτι πιο γκράντε τέλος πάντων. Με αποτέλεσμα να καταλήγει μαϊντανός, άλλοθι και marketing «εικόνα» μιας αξιοπρεπούς μεν, αβαθούς δε και συμβατικής μπαλαντοτραγουδοποιΐας.
