Από το 1997 υπάρχουν στη «σκοτεινή» σκηνή οι Ιταλοί Ensoph, αν και έχουν κυκλοφορήσει μόνο δύο άλμπουμ μέχρι στιγμής. Και πολύ καλά έκαναν, λέω ακούγοντας τον πιο πρόσφατο και ανεκδιήγητο δίσκο τους. Το Rex Mundi X-Ile είναι από τις περιπτώσεις που ή θα λατρέψεις ή δεν θα θέλεις να ξανακούσεις μετά την πρώτη ακρόαση. Για να ανήκεις στη πρώτη κατηγορία, η μόνη δικαιολογία είναι το όριο ηλικίας σου: είναι αδύνατον να πάρεις στα σοβαρά αυτούς τους τύπους, που πατώντας σε φόρμες ξεπερασμένες προσπαθούν να εντυπωσιάσουν και να «φοβίσουν» τον ακροατή.
Δεν ξέρω από πού να αρχίσω να απαριθμώ όλα όσα καθιστούν τους Ensoph μια μέγιστη μουσική φαρσοκωμωδία. Από τα φωνητικά, μια πιστή αντιγραφή των Hocico; Από τις βαρετές, υπερβολικά αναμενόμενες συνθέσεις; Από τους παιδικούς και βλακώδεις στίχους; Από τα οπερετικά γυναικεία φωνητικά, τα οποία μπαίνουν εμβόλιμα χωρίς κανέναν λόγο, έτσι για το καλό; Όλα μαζί στο μπλέντερ παράγουν ένα αποτέλεσμα φορτωμένο, ψεύτικο και ποζεράδικο.
Οι μόνες στιγμές του Rex Mundi X-Ile που κάτι έχουν να πουν είναι το ορχηστρικό industrial “Evil Has Found A New Servant” και τα “Dance High And Worship Shiva” και “The Whore And The Asthetist”, τα οποία φέρνουν στο μυαλό έντονα τους Cradle Of Filth – από τη φωνή μέχρι τους στίχους η αντιγραφή είναι εμφανής όσο δεν πάει. Αρκετά επιτυχημένη μεν, αλλά παραμένει αντιγραφή. Α, υπάρχει και μια διασκευή στο “Would?” των Alice In Chains σε μια πιο industrial εκδοχή. Αγνοήστε την καλύτερα.
Με λίγα λόγια λοιπόν, οι Ensoph είναι ένα group που αγαπάει τις εμμονές του, τις ρουφάει μέχρι το μεδούλι και τις αφομοιώνει στον ήχο του, μην αφήνοντας χώρο για οποιαδήποτε δικής του έμπνευσης ιδέα. Ένα ανώριμο και τελείως αδιάφορο άλμπουμ είναι το αποτέλεσμα, φτιαγμένο για τη super market πλευρά της «σκοτεινής» σκηνής.
