Όποιος έχει διαβάσει το κειμενάκι που έγραψε ο Moby στο booklet της συλλογής Go: The Very Best Of, θα έχει διαπιστώσει πόσο ταπεινός είναι. Δεν περίμενε ποτέ, λέει, ότι η μουσική του θα ακουγόταν πέρα από τον κύκλο των φίλων του. Φανταστείτε τι πατατράκ θα έπαθε όταν του είπαν πως το Play του 1999 έχει πουλήσει δέκα εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως. Σήμερα έχουν περάσει δέκα χρόνια από το άλμπουμ αυτό και ο Moby δεν είναι ακριβώς σούπερ σταρ – ίσως επειδή ποτέ του δεν το θέλησε. Ωστόσο η κυκλοφορία ενός δίσκου του παραμένει σημαντικό καλλιτεχνικό γεγονός, κυρίως λόγω της διαφοροποίησης που παρουσιάζει ο καθένας σε σχέση με τον προηγούμενο.
Αν έτσι το περσινό κεφάτο και πολύχρωμο Last Night ήταν μια ερωτική επιστολή στη disco σκηνή της Νέας Υόρκης, το Wait For Me είναι το ακριβώς αντίθετο, μια ηχητική αποτύπωση της μελαγχολίας, της αποξένωσης και της μουντάδας που μπορεί να προκαλέσει η πόλη αυτή. Σε όλο τον δίσκο δεν υπάρχει ούτε ένα φωτεινό κομμάτι. Ακόμα, διαφέρει από προηγούμενες δουλειές του Moby λόγω της οργανικής προσέγγισης που έχει επιλεχτεί. Όχι ότι ο Moby απαλλάσσεται από τον ηλεκτρονικό του εαυτό, απλά εδώ τον βάζει σε δεύτερη μοίρα, προσπαθώντας να δώσει στα τραγούδια μια πιο φυσική διάσταση και να τα αναδείξει πεντακάθαρα, έτσι όπως του καρφώθηκαν στο μυαλό. Γνωρίζοντας τις περιορισμένες φωνητικές του δυνατότητες, παραδίδει ξανά το μικρόφωνο σε φίλες του τραγουδίστριες (με το αζημίωτο;) αφήνοντας για τον εαυτό του μόνο το “Mistake”, το οποίο περιέχει βιολιά στο φόντο και σε πρώτο πλάνο βάζει την ηλεκτρική κιθάρα και τα ντραμς. Περίεργο, ναι.
Πέρα από το “Mistake” και το “Hope Is Gone” που θυμίζει ελαφρώς Portishead, οι πραγματικά δυνατές στιγμές έχουν τοποθετηθεί στην αρχή του δίσκου: To “Pale Horses” ας πούμε, είναι ένα ήπιο κομμάτι με γυναικεία φωνητικά που σου κολλάει, το ορχηστρικό “Shot In The Back Of The Head” αναδύει μια αυθεντική μελαγχολία αποτυπωμένη περίτεχνα και στο σκηνοθετημένο από το David Lynch βίντεοκλιπ, ενώ το “Study War” παίρνει μια επαναλαμβανόμενη φράση και την κάνει τραγούδι, με ένα θαυματουργό τρόπο που ο Moby χρόνια τώρα γνωρίζει καλά. Αλλά από τη μέση του Wait For Me και μετά το ενδιαφέρον πέφτει. Ακόμα, τα ορχηστρικά κομμάτια (οκτώ τον αριθμό, ο μισός δίσκος δηλαδή) παρουσιάζουν μικρό ενδιαφέρον, προσφερόμενα περισσότερο για μουσικό χαλί σε παράλληλες δραστηριότητες, παρά για προσεχτικές ακροάσεις.
Αν κάτσει κανείς και το σκεφτεί, μπορεί ο Moby να μην περίμενε ποτέ να γίνει τόσο γνωστός, αλλά o χρόνος δείχνει πως το πήρε ψύχραιμα. Το Wait For Me, αν και δεν έχει πολλά πράγματα να πει, αποτελεί μια ακόμα απόδειξη πως ο ίδιος κάνει αυτό ακριβώς που θέλει, χωρίς να προσπαθεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις και τα γούστα κανενός. Ούτε στα κλαμπ θα ακουστεί, ούτε τα ραδιόφωνα θα μονοπωλήσει, με έναν τρόπο όμως είναι ένας δίσκος παλικαρίσιος, γιατί εκφράζει την άρνηση του δημιουργού του να ακολουθήσει μια πεπατημένη οδό. Ο Moby είναι από τους καλλιτέχνες οι οποίοι φτιάχνουν μουσική πρωτίστως για τον εαυτό τους. Τα άλμπουμ της ωριμότητας μπορούν να περιμένουν.
