Οι Jonquil πιθανότατα θέλουν να γίνουν κάτι σαν τους – υπερεκτιμημένους κατά τη γνώμη μου – Fleet Foxes. Παρ’ όλο που οι έξι φοιτητές από την Οξφόρδη βγήκαν στη σκηνή ταυτόχρονα με τους συναδέλφους τους από το Seattle, και παρότι έχουν ήδη δυο ολοκληρωμένα άλμπουμ από το 2006 μέχρι σήμερα, δεν έχουν καταφέρει ακόμα να ξεχωρίσουν σε παγκόσμια κλίμακα.
Οι Jonquil ξεκίνησαν με βάση τη folk και με αρκετή διάθεση πειραματισμού, αλλά γρήγορα πήραν τις αποστάσεις τους κι έτσι σήμερα τους βρίσκουμε να κλίνουν περισσότερο προς ένα indie σκηνικό, με πολλή pop σαντιγί και ελάχιστη folk για το τελείωμα. Στο Whistle Low EP φτιάχνουν ένα χαρούμενο και φωτεινό μουσικό τοπίο, μέσα στο οποίο συνδυάζουν απαλές ακουστικές μελωδίες αλλά και ηλεκτρικά ξεσπάσματα. Το παραδοσιακό ακορντεόν με το βιολί και τα εμβόλιμα πνευστά δίνουν μια νοσταλγική χροιά (σε μερικά σημεία θυμίζουν ακόμη και Calexico), οι κιθάρες κυλούν ατμοσφαιρικά αλλά και παιχνιδιάρικα, με όλη τη μπάντα να χτυπά ρυθμικά παλαμάκια. Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται σε μελιστάλαχτα χορωδιακά φωνητικά, ενώ ο τραγουδιστής αγγίζει συχνά την αύρα του Andy Partridge των XTC.
Τα σχεδόν 23 λεπτά που διαρκεί το Whistle Low μπορεί να περνούν γρήγορα και ευχάριστα, δεν αφήνουν όμως πίσω τους εκείνο το δυνατό στίγμα το οποίο θα κερδίσει τελικά τον ακροατή. Οι Jonquil φαίνεται ότι έχουν μερικές καλές ιδέες, αλλά, όπως τις μεταχειρίζονται στο εδώ EP, δίνουν τελικά την εικόνα ότι απευθύνονται σ’ ένα mainstream κοινό που αναζητεί εναλλακτικά άλλοθι, μη ενδιαφερόμενο να εμβαθύνει ιδιαίτερα.
