Ξανά νέος πρέπει να αισθάνεται ο Lionel Richie μετά τα όσα έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια στην καριέρα του – και ας γίνεται 60 χρονών φέτος. Στην Ελλάδα βέβαια τίποτα από αυτά δεν έχει γίνει αισθητό και παρότι ο Richie έχει πουλήσει κάτι εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως μάλλον θα μείνει στη μνήμη των πολλών ως «εκείνος ο μαύρος που έλεγε το “Hello” και το “Say You Say Me”». Τρία χρόνια πριν πάντως, για να μην μακρηγορούμε, το άλμπουμ Coming Home αναζωογόνησε τη μαραμένη καριέρα του πρώην ηγέτη των Commodores. Κι εκεί που το είχε μάλλον πάρει απόφαση ότι θα πέρναγε την ύστερη φάση της καριέρας του ως αστέρας εισαγωγής στο Κατάρ, στο Ντουμπάι και στις άλλες αραβικές χώρες οι οποίες τον είχαν ανέλπιστα αγκαλιάσει εσχάτως, βρίσκεται τώρα να κυκλοφορεί νέο δίσκο με τον Akon και τον Ne-Yo να βάζουν (έντονα) το χεράκι τους στο υλικό, ενώ ανακοίνωσε και reunion των Commodores...
Το Just Go είναι ένα άλμπουμ που παίρνει τη σκυτάλη εκεί όπου την είχε αφήσει το Coming Home. Επαναφέρει δηλαδή τα παλιομοδίτικα soul κόλπα του Richie σε ένα σύγχρονο, αισθητά πιο R’n’B περιβάλλον, παντρεύοντας το παλιό με το καινούργιο σε μια εκ του πονηρού προσπάθεια να γοητεύσει τόσο τα μεσόκοπα αστικά ακροατήρια (μαύρα ή λευκά μικρή σημασία έχει πλέον), όσο και τα φρόνιμα και μαζεμένα τέκνα τους – τα άλλα, τα άταχτα, ακούνε hip-hop, όμως κι αυτά θα δείξουν το ανάλογο respect λόγω Akon και Ne-Yo (καθώς τέτοιο hip hop ακούνε). Κάπως έτσι, το Just Go βρέθηκε άνετα στο Top-30 των Η.Π.Α. (#24), ενώ μπήκε και στο βρετανικό Top-10.
Ίσως με τα παραπάνω να παρουσιάζομαι ειρωνικός απέναντι στον Lionel Richie και τη νέα του δουλειά. Αλλά αυτή είναι η μισή αλήθεια. Τον παραδέχομαι τον Richie για το παρελθόν του με τους Commodores και κυρίως για τη φωνή του – μια βαθιά, ζεστή φωνή, με γνήσιες soul ποιότητες και ικανή για αισθησιακές ερμηνείες, η οποία διατηρείται μια χαρά, αποτελώντας ένα από τα ισχυρότερα ατού του Just Go. Δεν τον παραδέχομαι όμως για αυτό το μονομερές κι επίπεδο ρεπερτόριο στο οποίο επιμένει, αλλάζοντας απλώς τα παλιά soul ρούχα του με τα μοδάτα R’n’B των ’00s (“Just Go”, “Nothing Left To Give”). Άψογα έτσι όλα στον ηχητικό καμβά του άλμπουμ – η χλιδάτη ατμόσφαιρα, η καθαρή παραγωγή, τα παιξίματα – αλλά τόσο μα τόσο αναμενόμενα και δοσολογικώς μετρημένα (“Into You Deep”, “Forever”, “I’m In Love”, “Eternity”). Και τόσο, επίσης, εμμονικά...σιροπιασμένα: καταντάει εκνευριστικό όλο αυτό το σκηνικό με το «την έχασα», «άδειασε η ζωή μου»/«τη βρήκα (ή την ξαναβρήκα, αν είναι η ίδια και γύρισε)», «γέμισε η ζωή μου». Τι στο διάολο, σέρνει καράβι είπαμε, αλλά τόσο πολύ πια;
