Σκηνή Πρώτη
Όταν είχε κυκλοφορήσει το Matinee, το πρώτο άλμπουμ του Jack Penate (προφέρεται Πενιάτι) έτυχε να βρίσκομαι στο Λονδίνο. Για κάποιον λόγο είχε ενθουσιάσει τόσο πολύ το προσωπικό του HMV, ώστε ακουγόταν όλη την ημέρα μέσα στο δισκοπωλείο, τόσο που και να ήθελες να το αποφύγεις, ήταν αδύνατο. Τελικά, αυτός ο τυπάκος με τις επιρροές από τα eighties ο οποίος με ακολουθούσε χωρίς τη θέλησή μου στα ψαξίματα στο δισκοπωλείο με ακολούθησε με τη θέλησή μου πίσω στην Αθήνα, καθώς – το ομολογώ – αγόρασα τον δίσκο. Και μάλιστα χωρίς τύψεις.
Σκηνή Δεύτερη
Ο Mervyn Peake ήταν ένας αρκετά σημαντικός συγγραφέας, ποιητής και illustrator της Αγγλίας, ο οποίος έζησε από το 1911 μέχρι το 1968. Το πιο σημαντικό του βιβλίο ήταν το Titus Groan ενώ οι ζωγραφιές του συνόδευσαν, μεταξύ άλλων, μια καταπληκτική έκδοση ενός σπουδαίου ποιήματος, του “Rime Of An Ancient Mariner” του Samuel Taylor Coleridge, καθώς και την Aλίκη Στη Χώρα Των Θαυμάτων. Ο Mervyn έκανε τρία παιδιά: τον Sebastian, που έγινε ένας πολύ καλός drummer της jazz, τον Fabian, που έγινε αρκετά καλός ζωγράφος και ποιητής και την Clare, η οποία ασχολήθηκε πολύ με τη διάδοση του έργου του πατέρα της. Η τελευταία είναι και μητέρα του Jack Penate.
Σκηνή Τρίτη
Ο πρώτος δίσκος του Jack, το Matinee, δεν ήταν τίποτα σπουδαίο. Είχε όμως μια πολύ ιδιόμορφη φρεσκάδα, διαφορετικές προσεγγίσεις σε κάθε τραγούδι και μου θυμίζει ακόμη – με τον πιο ζωντανό τρόπο – τα ψαξίματα δίσκων στο HMV το 2007. Κάθε φορά που τον βάζω στο player, τον κρατάω για τέσσερα ή πέντε τραγούδια κι ύστερα τον ξαναβάζω σ’ ένα από τα ψηλά ράφια της δισκοθήκης μου.
Με το Everything Is New τα πράγματα είναι πολύ πιο άσχημα. Δεν έχει τίποτα από τη φρεσκάδα του Matinee, τα τραγούδια μοιάζουν πολύ μεταξύ τους, δεν σχετίζεται καθόλου με τη ζωή μου και – ακόμη χειρότερα – πρέπει να τον ακούσω αρκετές φορές ώστε να σχηματίσω άποψη. Γιατί ο Jack Penate, ενώ θα μπορούσε στα δύο χρόνια που μεσολάβησαν να έχει ακούσει αρκετή μουσική, να έχει φιλτράρει τις επιρροές του και να μπορεί – έτσι – να παρουσιάσει ένα πλούσιο και ολοκληρωμένο σύνολο, περιορίστηκε σε όσα ήδη αγαπούσε: τον George Michael και τους Wham, λίγο τους Duran Duran και ελάχιστα τους Cure της ευτυχισμένης εποχής – μάλιστα ήταν αυτοί που τον έσωζαν στο Matinee. Έτσι, το Everything Is New είναι ένας δίσκος ο οποίος αυτοδιαψεύδεται: Nothing Is New – Everything Is Old… and Boring.
Σκηνή Τέταρτη
Ξαναπαίζω τους παλιούς δίσκους των Associates…
