Ένας από τους δίσκους που άκουσα πολύ την περασμένη χρονιά ήταν το Fate των Dr. Dog, ενώ λίγο καιρό αργότερα βρήκα και μια συλλογή του label Park The Van την οποία άκουσα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Η ανεξάρτητη αυτή αμερικάνικη εταιρεία μπορεί να μη βγάζει αριστουργήματα, αλλά ποντάρει σε έναν rock ήχο που σου δημιουργεί μια ανακουφιστική οικειότητα. Οι μουσικές της έχουν ατμόσφαιρα και μπορούν εύκολα και όμορφα να γίνουν το soundtrack της καθημερινότητάς σου.
Πριν από μερικές μέρες έπεσε στα χέρια μου άλλο ένα δισκάκι του label, το ομώνυμο των Floating Action. Ο άνθρωπος που κρύβεται πίσω τους λέγεται Seth Kauffmann και ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του 1990 με το σχήμα των Choosy Beggars – αλλά μετά από 4 δίσκους εγκατέλειψε τη μπάντα για να συνεχίσει μόνος. Με κλασικές σπουδές στο βιολί και με ανοιχτό μυαλό, ο Seth γοητεύτηκε γρήγορα από τα blues, τη folk, το gospel, τη soul αλλά και το garage rock, ενώ αργότερα διεύρυνε τους μουσικούς του ορίζοντες πλησιάζοντας τους ακατέργαστους αφρικανικούς ήχους, τα εξωτικά ιδιώματα της Καραϊβικής, τη latin-jazz και τη bossa nova.
Με DIY οπτική και lo-fi διάθεση ο Seth Kauffmann ηχογραφεί το Floating Action στο μικρό home studio του – στη Βόρεια Καρολίνα – παίζοντας μόνος του σχεδόν όλα τα όργανα (κιθάρες, μπάσο, ντράμς, βιολί, σιτάρ, πλήκτρα). Οι μελωδίες του μπλέκουν σ’ ένα γαϊτανάκι όλα εκείνα τα ετερόκλητα μουσικά στοιχεία που χαρακτηρίζουν όσες μουσικές αγαπάει. Ο ίδιος λέει ότι η μουσική του είναι χορευτική: απαλά pop φωνητικά και παιχνιδιάρικα riffs σε naive αποχρώσεις, όμορφες μπασογραμμές και μια ιδέα 1960s ψυχεδελικού σκιρτήματος, μεταμεσονύχτιες καντάδες κάτω από τα αστέρια στην Τζαμάικα, αλλά και μια δόση country. Τη στιγμή όταν η folk γίνεται πιο χορευτική, η bossa nova πιο groovy, η soul και το funk πέφτουν απαλά σαν σταγόνες βροχής και η αίσθηση ότι βρίσκεσαι σ’ ένα beach bar το οποίο παίζει χαλαρές καλοκαιρινές μουσικές αρχίζει να σε τυλίγει. Από την άλλη, οι μίξεις με όργανα όπως το σιτάρ και το ξυλόφωνο διαλύουν την ηλιόλουστη ατμόσφαιρα και αναδεικνύουν μια πιο μελαγχολική πλευρά των Floating Action.
Τα τραγούδια του Kauffmann μου θύμισαν πολύ τους Little Joy – αλλά είναι αρκετά πιο σκοτεινά, ειδικά από τη μέση του δίσκου και μετά. Ο τύπος ξέρει να παίζει μουσική που, ενώ σε πρώτη ακρόαση μοιάζει ακατέργαστη, στην πραγματικότητα είναι αρκετά δουλεμένη. Μπορεί λοιπόν το Floating Action να μην καταφέρει να κερδίσει μια θέση ανάμεσα στους καλύτερους δίσκους της χρονιάς, αλλά σίγουρα θα έχει μια θέση ανάμεσα στους δίσκους που θα πάρουμε μαζί μας στις καλοκαιρινές διακοπές.
