Οι Kαναδοί Bishop Allen επιστρέφουν με το Grrr, το τρίτο τους άλμπουμ, κι όσοι τους είχατε παρακολουθήσει στο παρελθόν δεν θα συναντήσετε εκπλήξεις. Για τους υπόλοιπους ας αναφέρουμε πως η εν λόγω μπάντα παίζει κιθαριστική pop, από αυτή που σε κάνει να νομίζεις ότι σε αυτή τη ζωή όλα θα πάνε καλά. Indie κιθάρες, χαρούμενοι ρυθμοί από τα τύμπανα, μπασογραμμές βγαλμένες από παραμύθι θαρρείς και ένας τραγουδιστής με μια φωνή ιδανική για τέτοια μουσική.
Πού κάνουν λάθος λοιπόν οι Bishop Allen και δεν «χτυπάνε» βαθμολογία ανώτερη του μετρίου; Δεν θα έλεγα πως υπάρχει κάποιο αδύναμο σημείο στη μουσική τους, το οποίο να βγάζει μάτι. Αυτό όμως ίσως κρύβει και την απάντηση στην επίμαχη ερώτηση. Η μπάντα όντως δεν «φαλτσάρει» πουθενά. Αλλά το ίδιο ισχύει και από την ανάποδη πλευρά – δεν διαθέτει δηλαδή και κάτι που θα την κάνει να ξεχωρίσει από τον σωρό των τόσων άλλων ευχάριστων κιθαριστικών συγκροτημάτων. Τα τραγούδια τους είναι ευχάριστα στο σύνολό τους, μπορούν να σε συνοδεύουν με έναν όμορφο τρόπο κατά τη διάρκεια της ημέρας, ακόμα όμως και μετά από επανειλημμένες ακροάσεις φαντάζει δύσκολο να θυμηθείς κάποια από αυτά. Σαφώς ξεχωρίζουν 2-3 από αυτά, όπως π.χ. τα “The Ancient Commonsense Of Things”, “Oklahoma” και “Don't Hide Away”, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως αρκούν για να κάνουν το Grrr απαραίτητο σε κάποια δισκοθήκη. Δεν σημαίνει καν ότι αυτά τα highlights στο εν λόγω πλαίσιο συγκροτούν κάτι το εξαιρετικό εκτός αυτού.
Όπως προείπα, ο νέος δίσκος των Bishop Allen είναι σίγουρα ευχάριστος και οι μελωδίες του φαντάζουν κατά σημεία λαχταριστές, ιδιαίτερα για τους λάτρεις της indie pop. Δεν θα έπρεπε όμως να συγχέουμε την έννοια του αξιοπρεπούς με την έννοια του καλού – και αυτοί οι Καναδοί σαφώς ρέπουν προς την πρώτη.
