Από τις πλέον ενδιαφέρουσες μπάντες τελευταίας εσοδείας οι Hot Puppies, ουαλικής καταγωγής. Κατ’ αρχάς μία θαυμάσια γυναικεία φωνή (Becky Wood), η αισθαντικότητα των στίχων της οποίας φέρνει στο μυαλό την Kate Bush, ενώ η μανία και το μπρίο που τραγουδάει την Siouxsee. Στον 3ο τους δίσκο πια οι Hot Puppies έχουν σε μεγάλο βαθμό σχηματίσει έναν δικό τους ήχο: δεν θυμίζουν κάτι, και αυτό είναι άσχετο με το αν εντοπίζεις τις επιρροές τους.
Το λοξυγγάτο μπάσο, τα μεταλλόφωνα και οι θερεμίνες βρίσκονται σε πρώτη διάταξη, ενώ τα drums ακολουθούν τη σύγχρονη αγγλική σχολή μετά τα 1980s, που στις περισσότερες περιπτώσεις απαγορεύει τα ρόλα και τα πολλά σκασίματα στα πιατίνια. Στο Blue Hands ακούμε μία κομψευόμενη και περίεργη pop από ανθρώπους οι οποίοι είναι φανερό ότι αναλύουν την καθημερινότητα με την ίδια σχολαστικότητα που διαβάζουν και λογοτεχνία (και αυτός πάντα είναι ένας συνδυασμός σχεδόν θεάρεστος!). Η παραγωγή του δίσκου είναι καθαρή και τα επιπρόσθετα εφέ είναι πάντα για να χρωματίζουν και όχι για να χαρακτηρίζουν τα τραγούδια. Υπάρχουν τουλάχιστον τρεις συνθέσεις που αξίζουν συγχαρητηρίων. Το σχεδόν σκληροτράχηλο “Clarinet Town”, το νευρώδες και όμορφα κινούμενο μέσα σε όλο το φάσμα της pop “The Word On The Street” και το λυτρωτικό “Secret Burial”.
Οι Hot Puppies του Blue Hands προσφέρονται είτε για εν οίκω ακρόαση είτε για το ipοd σας. Προσφέρονται με την ίδια ευκολία για σόλο και δυαδικές ηχητικές απολαύσεις, όπως φαντάζομαι – με ένα καλό PA και με καλή απόδοση της μπάντας – θα προσφέρονται θαυμάσια και για live αποδώσεις. Στην Αγγλία θεωρούνται μία από τις πλέον ταλαντούχες νέες μπάντες, αν και οι ίδιοι έχουν επιλέξει ένα πολύ ταπεινό προφίλ προβολής. Επίσης απόδειξη της εσωτερικής λογικής/ισορροπίας στη μπάντα αποτελεί και το γεγονός ότι το Blue Hands δεν προωθήθηκε παρά με ελάχιστα live: ένεκα της εγκυμοσύνης της Becky Wood, η μπάντα προτίμησε να κρατήσει απόσταση παρά να αναλωθεί σε εσωτερικές γκρίνιες, όπως φάνηκε και από κάποιες συνεντεύξεις τους. Η εξέλιξη τους λογικά θα είναι ενδιαφέρουσα διότι και ήχο διαθέτουν και στίχους που αφορούν καθημερινούς ανθρώπους – και όχι παράγωγα του Ντόριαν Γκρεϋ.
