Μια κόκκινη σημαία κυματίζει ελαφρώς σε ένα απαλό μπλε φόντο. Ιντριγκαδόρικο εξώφυλλο, σκέφτηκα. Πρώτη δειγματοληψία, το εναρκτήριο “Get Out, Give In”: σαν να δυσκολεύονται λίγο τα φωνητικά να ακολουθήσουν την alternative rock ένταση του τραγουδιού, αλλά κάτι σε αυτό με πείθει να βάλω το χάρτινο promo του In The Midst Of This στη στοίβα των «2 do» μου.
Από εκείνη τη μέρα έχω ακούσει κάμποσες φορές το δισκογραφικό ντεμπούτο των Αυστραλών Expatriate, των οποίων ο drummer είναι ένας δικός μας ομογενής (Chris Kollias) – για όσους από εσάς συμπληρώνουν το παζλ της διεθνούς pop/rock παρουσίας των Ελλήνων ομογενών. Το In The Midst Of This έρχεται βέβαια σε μας ως «φρέσκια» κυκλοφορία, αλλά δεν είναι: έχει βγει εδώ και δύο χρόνια στην Αυστραλία, μπαίνοντας στις χαμηλότερες θέσεις του εκεί Top-40 (μα βγάζοντας δύο Top-10 singles), ενώ τώρα πρόκειται να βγει σε επαυξημένη επανέκδοση. Πληροφορίες που μπορείτε να βρείτε κι αλλού με περισσότερες λεπτομέρειες, αν σας ενδιαφέρει.
Η αιτία όμως που άκουσα κάμποσες φορές το In The Midst Of This δεν είναι επειδή μου άρεσε. Το αντίθετο μάλιστα, πλην δυο-τριών σημείων το βρήκα βαρετό. Αλλά το άκουσα και το ξανάκουσα επειδή δεν μπορούσα να προσδιορίσω σαφώς τι ήταν αυτό που δεν μου άρεσε – και στην κριτική αποτελεί μεγάλη παγίδα αυτό: όπως έχει επισημάνει κάποτε και ο μέγας θεωρητικός Ernst Gombrich, «κάτι μπορεί να μη σου αρέσει για τους λάθος λόγους». Ακρόαση την ακρόαση, λοιπόν, το βρήκα: οι Expatriate μοιάζουν με κάτι εγχώρια συγκροτήματα τα οποία κοπιάρουν τις βρετανικές indie επιρροές τους, με τη διαφορά ότι οι δικές τους επιρροές και τα δικά τους όνειρα είναι (βορειο)αμερικάνικα. Το In The Midst Of This ακούγεται συχνά ως ένα κοκτέιλ από Killers (κυρίως) με Hot Hot Heat και μικρές δόσεις από άλλα αμερικάνικα groups – και πόσο τυχαίο βρίσκετε εσείς ότι στην καρέκλα του παραγωγού βρίσκεται ο John Goodmanson, ο οποίος θεωρείται «μάστορας» στον εν λόγω ήχο;
Το να μοιάζει βέβαια ένα group με τις επιρροές του στον πρώτο δίσκο δεν είναι και ασυγχώρητο. Με την προϋπόθεση, όμως, ότι το group αυτό δείχνει παράλληλα και κάποια δείγματα προσωπικότητας. Και οι Expatriate δεν με έπεισαν καθόλου γι’ αυτό: πέραν του στιλ, πέραν μιας παραγωγής επικεντρωμένης στο να αναδείξει τις πιο «ακατέργαστες» ιδιότητες του ήχου τους και πέραν της άνεσης του σχήματος στο πάντρεμα κιθάρων και πλήκτρων (“Are You Awake?”), δεν βρήκα στο In The Midst Of This παρά ψήγματα μόνο αξιόλογων μελωδικών ιδεών (στο single “Crazy”, στο “Play A Part”, άντε και στη νέα ηχογράφηση του “Shooting Star”). Επιπλέον, νομίζω ότι ο Ben King θα πρέπει να δουλέψει αρκετά ακόμα ως frontman. Η φωνή του χάνεται όταν οι ρυθμοί γίνονται πιο ηλεκτρικοί, ενώ οι ερμηνείες του είναι μονότονες: λίγο-πολύ με τον ίδιο τρόπο τραγουδάει τα πάντα. Για να μην πολυλογούμε, η εικόνα των Expatriate σε αυτό το πρώτο ολοκληρωμένο δείγμα δουλειάς είναι περισσότερο αυτή ενός group που βιάζεται να βγάλει εισιτήριο για το τρένο του αμερικάνικου alternative της τρέχουσας δεκαετίας (για να κλέψει λίγη από τη δόξα των Killers;), παρά η εικόνα ενός συγκροτήματος το οποίο δουλεύει δημιουργικά, προς μια προσωπική κατεύθυνση.
