Είναι αληθινά δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι στο ντουέτο των Marmaduke Duke συμμετέχει ένα μέλος των Biffy Clyro, λαμβάνοντας υπόψη το σκληρό κιθαριστικό στυλ στο οποίο οι τελευταίοι συνήθως επιδίδονται. Κι όμως, ο Simon Neil, που γράφει την πλειοψηφία της μουσικής τους, βρίσκεται εδώ κάτω από το ψευδώνυμο The Atmosphere, συνεταιριζόμενος με τον JP Reid, που προέρχεται από τους σαφώς πιο άγνωστους Sucioperro και κάνει εδώ τα σουλάτσα του υποδυόμενος τον The Dragon. Ακούγεται σαν παιχνίδι αυτό με τα ονόματα, αλλά μάλλον το κάνουν για να ξεχωρίσουν αυτή τους τη δραστηριότητα από όσα κάνουν με τα κανονικά τους συγκροτήματα. Γιατί οι Marmaduke Duke αποτελούν πάρεργο και για τους δύο και τους θέτουν σε λειτουργία όποτε δεν έχουν άλλες υποχρεώσεις με τη σοβαρή πλευρά της καριέρας τους.
Το πρώτο τους άλμπουμ The Magnificent Duke κυκλοφόρησε το 2005 κι αποτελούσε το πρώτο μέρος μιας τριλογίας, όπως μεγαλόσχημα ανακοίνωσαν. Το Duke Pandemonium παίρνει τη θέση του δεύτερου μέρους, και είναι απολαυστικό κομμάτι μιας τρελής μουσικής περιπέτειας που δεν ξέρεις αν πρέπει να πάρεις στα σοβαρά ή στα αστεία. Ό,τι κι αν αποφασίσεις πάντως, το θέμα είναι ότι θα περάσεις καλά με το ύφος που έχουν αποφασίσει να πρεσβεύσουν με τους Marmaduke Duke. Ήτοι ένα μείγμα dance και indie ιδιοσυγκρασίας, το οποίο παραπέμπει άμεσα – αλλά πολύ άμεσα λέμε… – σε ονόματα σαν τους Klaxons, τους Bloc Party, τους Black Kids κτλ. Λογικό ακούγεται να θέλουν να ανέβουν και αυτοί στο τρενάκι που τρέχει με τις μεγαλύτερες ταχύτητες αυτή τη στιγμή στην Αγγλία και αλλού. Κι εδώ που τα λέμε, γιατί όχι;
“Everybody Dance” προστάζουν λοιπόν οι Marmaduke Duke σ’ ένα από τα καλύτερα τραγούδια του Duke Pandemonium, και τα πόδια κινούνται μόνα τους κάτω από τους κάποτε σαρωτικούς ρυθμούς τους, πάντα μέσα στα πλαίσια μιας ανεξάρτητης κιθαριστικής αισθητικής που ποτέ δεν αφήνει τα πλήκτρα και λοιπά μπλιμπλίκια να κατακυριεύσουν το στυλ του ήχου τους. Θα λέγαμε ότι στην ουσία ακολουθούν το μονοπάτι που χάραξαν οι Soulwax, κάποτε είναι το ίδιο καλοί με τους προαναφερθέντες, εκείνο δε που μένει τελικά από την ακρόαση του Duke Pandemonium είναι μια αύρα χαβαλέ η οποία βγαίνει από τα κομμάτια του. Τη βιώνεις ακούγοντάς τα και δεν έχει μεγάλη σημασία αν θα τα ξεχάσεις με το τέλος τους…
