«Αυτή είναι η γαλλική απάντηση στις Cocorosie», γράφει ο γαλλικός μουσικός τύπος για το ντουέτο των Mansfield Tya – έτσι για να ξαναφρεσκάρουμε τον σωβινισμό των Γάλλων. Σε ό,τι αφορά στις συστάσεις, η Julia Lanoe είναι η φωνή, η κιθάρα και το πιάνο ενώ η Carla Pallone – παιδί του ωδείου – παίζει μελαγχολικά το βιολί της, ενίοτε δε τραγουδάει κιόλας. Το όνομα της μπάντας αναφέρεται στην Αμερικανίδα ηθοποιό Jayne Mansfield, σύμβολο του σεξ στη δεκαετία του 1950.
Τα δύο κορίτσια από τη Ναντ ξεκίνησαν το μουσικό τους ταξίδι την ίδια περίοδο – 2003 – με το αντίπαλο δέος (Cocorosie) κι έκτοτε έχουν κάνει αισθητή την παρουσία τους στην indie σκηνή με πολλά 7ιντσα, EPs αλλά και με ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ, που έδωσε στους συμπολίτες τους ακόμα έναν λόγο για να είναι περήφανοι (πέρα από το γεγονός ότι είναι Γάλλοι). Φέτος τα κορίτσια κυκλοφορούν τον δεύτερο δίσκο τους, το οποίου ο πρωτότυπος τίτλος ήρθε αβίαστα μέσα σε μόλις 23 δευτερόλεπτα (Seules Au Bout De 23 Secondes).
Γαλλικά chansons, folk επιρροές, έντονες pop διαθέσεις a-la-Catpower και μπόλικο μελόδραμα, με κιθάρα, πιάνο και βιολί, με υποτιθέμενες σκοτεινές κλειστοφοβικές ατμόσφαιρες που βαδίζουν πάνω στο δρόμο τον οποίο χάραξε η PJ Harvey, με εξομολογητική διάθεση και με μερικά (χλιαρά) rock ξεσπάσματα. Η Carla κουρδίζει το βιολί της στη νοσταλγία, χρωματίζοντας συχνά το μουσικό τοπίο με αργόσυρτες κλασικότροπες μελωδίες, ενώ απέναντί της η Julia – με τη νυσταγμένη, νωχελική φωνή γεμάτη θλίψη και υφέρπουσα οργή – τραγουδάει πότε στα αγγλικά και πότε στα γαλλικά, πετώντας στον αέρα μικρά ξεθωριασμένα νιαουρίστικα σκέρτσα, που θυμίζουν κάτι από Brigitte Bardot.
Οι Mansfield Tya παίζουν με την εντύπωση ότι είναι δυο μοιραίες παρουσίες και βασίζουν όλο το Seules Au Bout De 23 Secondes πάνω σε αυτό το στοιχείο, ενώ επί της ουσίας και σε επίπεδο σύνθεσης έχουν πάρει μοιραία το δρόμο του mainstream, παρ’ όλο που φαίνεται ότι έχουν δυνατότητες για κάτι περισσότερο. Μπορεί λοιπόν τα κορίτσια να έχουν πάνω τους στραμμένα τα φώτα της δημοσιότητας αυτό το διάστημα και όλοι να μιλούν για τη φρέσκια ματιά τους, ωστόσο προσωπικά τις βρίσκω μέτριες και κατεψυγμένες. Δεν βγάζουν κάτι φρέσκο, αντιθέτως αναμασούν τις επιρροές τους παρουσιάζοντας στο κοινό ένα πιάτο το οποίο μπορεί εκ πρώτης όψεως να φαντάζει προκλητικά gourmet, αλλά μόλις γευθείς την πρώτη μπουκιά καταλαβαίνεις ότι ο chef το έχει ξαναζεστάνει, οπότε έχουν χαθεί κι όλα τα συστατικά που αναδεικνύουν τη γεύση.
