Από τα ψηλά στα χαμηλά, και από ’κει πού ακριβώς; Αυτό είναι το ερώτημα που πλανάται ακούγοντας το έβδομο δισκογραφικό βήμα του πάλαι ποτέ «God Of Fuck». Και είναι εύλογη η απορία τι μπορούμε να περιμένουμε από τον σαραντάρη, πλέον, Marilyn Manson. Μπορεί ακόμα να σοκάρει; Να προκαλεί; Να λέει τη γνώμη του μέσα από τα freakshows που στήνει στα live και στα video-clip του; Η απάντηση, όπως όλα ίσως όσα αναφέρονται σε αυτόν τον κύριο, είναι διφορούμενη.
Έχοντας περάσει από επίπονους χωρισμούς, από ένα απαράδεκτο προηγούμενο άλμπουμ, από τις κατηγορίες ότι οπλίζει τα χέρια της αθώας αμερικάνικης νεολαίας και από μια γενική αποδοχή ότι πλέον έχει «ξοφλήσει», ο Manson έπρεπε κάπως να ξαναστηθεί στα πόδια του. Για αυτό τον λόγο επιστράτευσε ένα πολύ ισχυρό όπλο, που δεν είναι άλλο από την επιστροφή του κιθαρίστα Twiggy Ramirez στο σχήμα. Μαζί άλλωστε δημιούργησαν τον τεράστιο μύθο των Marilyn Manson και διόλου τυχαία, όταν ο Ramirez αποχώρησε, ο Manson έχασε το δεξί του χέρι. Πέρα από αυτό όμως τίποτα δεν ηχεί καινούργιο ή διαφορετικό στο High End Of Low. Ο Manson επιστρέφει στις γνωστές του εμμονές για βαμπιρικούς έρωτες (“Devour”), προκλητικούς στίχους (“Pretty As A Swastika”) και απόκοσμα φωνητικά. Ίσα-ίσα για να ταράξει λίγο τα νερά, όταν μία δεκαετία πριν – και με την ίδια συνταγή – δημιουργούσε ολόκληρη τρικυμία.
Το ύφος πλέον που αντιπροσωπεύει τους Marilyn Manson είναι φανερό ότι εστιάζει συνειδητά στο glam στοιχείο και όχι στο industrial rock. Χρόνια άλλωστε παλεύει ο ηγέτης τους να δημιουργήσει μια goth εκδοχή του Ziggy Stardust – και σε κάποιες στιγμές, π.χ. στο “Leave A Scar” και στο “Arma-goddamn-motherfuckin-geddon” τα καταφέρνει. Η δε αγάπη του για το grotesque και την ατμόσφαιρα του καμπαρέ αποτυπώνονται επιτυχημένα στο “WOW”, ενώ ιδιαίτερη στιγμή στο σύνολο αποτελεί το κιθαριστικό και μελαγχολικό “Four Rusted Horses” – ίσως ό,τι πιο ενδιαφέρον έχει βγάλει τα τελευταία χρόνια. Στους βιομηχανικούς, διαστημικούς ήχους η μπάντα επιστρέφει μόνο στο “We’re From America”, που αποτελεί ένα κλασικό, επιθετικό, πολιτικοποιημένο Manson τραγούδι. Η κιθάρα του Ramirez μπορεί ακόμα να «θερίζει» - δίνοντας σε αυτά τα τραγούδια λίγη από την αίγλη του “Mechanical Animals” ή του “Antichist Superstar” – πέραν όμως μεμονωμένων στιγμών το High End Of Low χαρακτηρίζεται από υπερβολικά δεδομένο και αδιάφορο έως ακόμα και βαρετό (π.χ. “Running To The Edge Of The World”, “I Want To Kill You Like They Do In The Movies”).
Η γεύση που σου μένει, λοιπόν, από τη νέα δισκογραφική δουλειά του Marilyn Manson πικρίζει. Προσωπικά χάρηκα για την κυκλοφορία του The High End Of Low, καθώς πρόκειται για έναν από τους πιο αγαπημένους μου καλλιτέχνες – ε, και στο κάτω-κάτω δεν επέστρεψε με κακό δίσκο. Δυστυχώς όμως είναι φανερό ότι πιέζεται να συνεχίσει να είναι μια καρικατούρα του μύθου που ο ίδιος δημιούργησε ως βασιλιάς της πρόκλησης. Το να περιμένεις βέβαια κάτι καινούργιο από τον Manson σε μια εποχή όπου όλα μοιάζουν σαν να έχουν ειπωθεί και γίνει, είναι μάλλον αφελές. Ό,τι είχε να κάνει, το έκανε. Αλλά δικαιούμαστε ακόμα να απαιτούμε από αυτόν να μη μας κάνει να αναφωνήσουμε ότι «αυτός ο βασιλιάς είναι, πλέον, γυμνός».
