Είχα κολλήσει άσχημα με το ντεμπούτο της Ουαλής τραγουδοποιού Jem (Griffiths) πέντε χρόνια πίσω και είχα πάθει – τότε – ό,τι παθαίνουν πολλοί μουσικοκριτικοί όταν βάζουν βαθμό εν...ενθουσιασμό ψυχής. Να ’ναι καλά ο Μάρκος Φράγκος, ο οποίος μου τράβηξε ένα γερό κόψιμο στη βαθμολογία, παρόλο που δεν είναι αυτής της «σχολής» – ένα πολύτιμο μάθημα αρχισυνταξίας, που συχνά έκτοτε θυμάμαι, ερχόμενος στη θέση του. Down To Earth λοιπόν για μένα, τότε, για τη Jem, τώρα. Η οποία Jem φέρει το «βάρος» της επιτυχημένης συνέχειας του Finally Woken, που είχε βγάλει ένα UK Top-10 single, δύο ακόμα UK Top-30 singles, καθώς και μια US Top-100 επιτυχία – συγκομιδή αξιοζήλευτη για μια νέα παρουσία στον χώρο.
Στο δεύτερο αυτό βήμα της η Jem παραμένει αναγνωρίσιμη, έχει όμως (φροντίσει να) αλλάξει. Η ερμηνευτική προσέγγισή της διαθέτει ακόμα αυτή την α-λα-Dido αβίαστη, προσωπική χροιά που τόσο με τράβηξε εξ’ αρχής και παραμένει ακαταμάχητα θελκτική στ’ αυτιά μου, η ηχητική της όμως παλέτα εμπλουτίζεται σημαντικά. Με αποτέλεσμα κατά τη διάρκεια του Down To Earth οι διαθέσεις και οι ρυθμοί να αλλάζουν συχνά, κυμαινόμενοι από την πιο ορθόδοξη pop/rock τραγουδοποιΐα, ως στιγμές με πιο latin πινελιές, άλλες με world διαθέσεις και κάποιες όπου η δημιουργός φλερτάρει ανοιχτά με τη σύγχρονη R’n’B ρυθμολογία ή ακόμα και με electronica τερτίπια. Δεν τα πέταξε επομένως αυτά τα πέντε χρόνια απουσίας η Jem, αλλά φαίνεται πως σκέφτηκε πολλά πράγματα περί στιλ – γι’ αυτό ίσως και η πλειάδα παραγωγών πίσω από αυτό το άλμπουμ.
Κατά την (ψύχραιμη) γνώμη μου, η Jem δεν κάνει λάθος. Παράγει ένα άλμπουμ το οποίο ισοφαρίζει το ντεμπούτο της σε αισθητική αξία, παίρνοντας όμως ένα διαφορετικό μονοπάτι προς τη «δόξα». Κρίνοντας όμως από την ήδη αμερικάνικη (μικρο)επιτυχία του “Crazy” ή τον αέρα που έχει δώσει στο “It’s Amazing” η συμμετοχή του στο soundtrack του Sex And The City, φοβάμαι ότι τα ραδιόφωνα θα εστιάσουν – πάλι – στις λάθος στιγμές, παρακάμπτοντας τις πιο «ζουμερές». Δίνοντας έτσι – ξανά – μια λάθος εντύπωση για τη Jem, η οποία δεν θα βοηθήσει το όνομά της να ακουστεί περισσότερο από αυτά της Dido ή της Lilly Allen, παρόλο που το Down To Earth είναι αισθητά καλύτερο από τους πρόσφατους, απογοητευτικούς, δίσκους των δύο τελευταίων. Αν πάντως ψάχνετε για ένα όμορφο pop άλμπουμ το οποίο δεν θα (επαν)εφεύρει τον μουσικό τροχό, αλλά θα σας κρατάει συχνά-πυκνά καλή παρέα, ψάξτε το Down To Earth, εστιάζοντας σε στιγμές όπως π.χ. το ομώνυμο track, το “I Want You To...” ή το “I Always Knew”.
