Να ένα παράδοξο για το 2009: οι σημαντικότεροι δίσκοι της χρονιάς φαίνεται ότι θα προέρχονται από τον σκληρό ήχο. Ή μήπως δεν πρόκειται για παράδοξο γεγονός αλλά για την τελευταία ένδειξη ότι οι μεσσίες πνέουν τα λοίσθια; Αυτό θα κριθεί στο μέλλον, σε μερικά χρόνια, όταν θα κοιτάμε πίσω στην δισκοθήκη ή στους φακέλους του υπολογιστή και θα αναρωτιόμαστε γιατί ασχοληθήκαμε με ορισμένα άλμπουμ που δεν άξιζαν τελικά.
Το Wavering Radiant ανήκει πάντως στους καλύτερους δίσκους του 2009. Και αναφέρω πρώτη αυτή τη διαπίστωση επειδή είναι ένας δίσκος που αποπνέει συναισθήματα. Κακά τα ψέματα, τέτοιες δουλειές έχουν εκλείψει: το περιτύλιγμα και η παραγωγή μοιάζει πιο σοβαρό για τη μουσική βιομηχανία, παρά οι γνήσιες εκφράσεις των δημιουργών. Μια κραυγή απόγνωσης ή ένα κλιμακωτό ορχηστρικό μέρος δεν αξίζει δεκάρα τσακιστή. Και γι αυτό πλέον τα αγοραία next big things στερούνται αυθορμητισμού και εν τέλει εκφραστικότητας.
Όσον αφορά στο προκείμενο άλμπουμ πάντως, οι κραυγές και τα «σχισμένα» φωνητικά (τα οποία επέστρεψαν θριαμβευτικά) σε κάνουν να λυγίσεις. Οι κιθάρες – στιβαρές όπως πάντα – ακολουθούν ενίοτε αυτόνομες διαδρομές και ξεχωρίζουν από τον υπόλοιπο ογκόλιθο, κάνοντας τις συνθέσεις πιο μελωδικές και πιο ξεκάθαρες. Εξάλλου η παρουσία του Adam Jones στις κιθάρες του “Hall Of The Dead” λειτουργεί για τους Isis περισσότερο σαν έμπνευση (ή και διαφήμιση).Το ρυθμικό μέρος ακούγεται σαν την καρδιά του κτήνους, με το μπάσο να αποτελεί τον βρυχηθμό του. Η παραγωγή είναι ελαφρώς πιο καθαρή συγκρινόμενη με τα masterpieces Oceanic και Panopticon, αλλά διατηρεί τον ήχο δυνατό και συμπαγή, στρεφόμενη πάλι στον βαρύ χαρακτήρα της μπάντας.
Το Wavering Radiant είναι ένα κομμάτι από την ψυχή και το μυαλό των Isis. Τα προκάτ μέσα που χρησιμοποιούνται από άλλες μπάντες σαν «εφέ» υψηλής τεχνικής κατάρτισης εδώ είναι αληθινά. Και αυτό κάνει το άλμπουμ αρχικά ελκυστικό και τελικά εθιστικό. Σε κάνει να δυναμώνεις την ένταση όλο και πιο πολύ για να νιώσεις τους κραδασμούς. Πότε το κάνατε αυτό τελευταία φορά;
