Εννιά χρόνια έχουν περάσει αφότου οι Primal Scream κατόρθωσαν να δώσουν μια νέα ώθηση στην καριέρα τους κυκλοφορώντας το «θηρίο» XTRMNTR –κατά τη γνώμη μου ό,τι καλύτερο είχε παρουσιάσει το group του Bobby Gillespie από το Screamadelica κι έπειτα. Στα χρόνια αυτά η χαμαιλεοντική κολεκτίβα βρέθηκε στην ανάγκη να προσδιορίσει εκ νέου το προφίλ της, κερδίζοντας έξυπνα χρόνο με το σε παρόμοια μοτίβα με το XTRMNTR μα φιλικότερο Evil Heat (2002) και με ένα best of (Dirty Hits, 2004). Η επιστροφή όμως σε country rock μονοπάτια με το μετριότατο Riot City Blues (2006) δεν διέθετε φρεσκάδα. Και το κινούμενο σε electro pop ύφος Beautiful Future δεν αλλάζει ιδιαίτερα την εικόνα. Είναι καλύτερο του προκατόχου του, ηχεί γνώριμα, μα δεν φέρνει κάτι με ιδιαίτερη σημασία στο προσκήνιο.
Αυτό πάντως που καταφέρνει από την πρώτη κιόλας ακρόαση να δώσει το Beautiful Future, είναι το στίγμα της τωρινής φάσης των Primal Scream, οι οποίοι διανύουν μια χαλαρή ροκ εν ρολ περίοδο, με θετική διάθεση και φωτεινό ήχο. Το ομώνυμο τραγούδι, που ανοίγει και το CD, αποτελεί μια αισιόδοξη indie pop χορευτική σύνθεση, που γλυκαίνει τα αφτιά προτού ακολουθήσει το (πρώτο single) “Can’t Go Back”, σε πιο ροκ κατεύθυνση και με τις κιθάρες να μπλέκονται υπέροχα με τις φωνητικές αρμονίες του ρεφρέν. Το “Uptown” και το «κινέζικο» “Glory Of Love” (επίσης single) ακολουθούν με uptempo ήχο ικανό να κερδίσει τα ραδιόφωνα, αλλά και την προσοχή μας. Οι Primal Scream συνεχίζουν κατόπιν σε πιο electro μονοπάτια με τα “Suicide Bomb” και το γλυκόπικρο “Beautiful Summer” –τα οποία διακόπτονται δυστυχώς από το αδιάφορο gospel του “Zombie Man”. Κρίμα ένα ηχογραφημένο απομεινάρι του Riot City Blues να υπονομεύει το δέσιμο και τη ροή του νέου τους άλμπουμ… Το ίδιο ισχύει και για την αχρείαστη μπαλάντα “Over & Over” (αχρείαστη διασκευή σε Fleetwood Mac), αλλά και για το “Necro Hex Blues”, το οποίο ακούγεται σαν b-side του Evil Heat, χαραμίζοντας τη συμμετοχή του ανυπέρβλητου Josh “Stone Age” Homme στις κιθάρες. Ευτυχώς που κάπου στη ροή υπάρχει και το φοβερό, α-λα-“Velvet Morning”, “I Love To Hurt”, με τη Lovefoxxx των CSS στα φωνητικά, να αποκαθιστά κάπως τις ισορροπίες του δίσκου.
Κατά τη γνώμη μου το Beautiful Future έχασε μια ευκαιρία. Αν απέφευγε τις Rolling Stones εμμονές που ακολουθούν τη μπάντα σταθερά από τα 1990s και έπειτα και πειραματιζόταν περισσότερο, είχε τη δυναμική ώστε να προκύψει ως μια πολύ καλή τομή μεταξύ electro pop και indie rock. Ως έχει, όμως, απομένει ως ένα άνισο άλμπουμ, με κάποιες απλώς καλές στιγμές. Και ευτυχώς η ζυγαριά τείνει να γέρνει σε αυτές.
