Η Victoria με κοιτάζει μ’ ένα μελαγχολικό, ηδυπαθές ύφος ξαπλωμένη στο τιμόνι ενός αυτοκινήτου της εποχής του Gershwin. Μπορεί να είναι μελαγχολική επειδή τελείωσαν οι ηχογραφήσεις του τρίτου δίσκου της (όπου όλοι οι συντελεστές ήταν πολύ δεμένοι κι αυτό το εισπράττει το κοινό), επειδή περνάει γρήγορα ο καιρός κι έφτασε κιόλας τα δέκα εννέα ή επειδή αυτό είναι το ύφος που έχει προβάρει πιο πολλές φορές και με μεγάλη επιτυχία στον καθρέφτη.
Κάθομαι υπομονετικά και ακούω τον δίσκο που μου φόρτωσε δια της βίας μέσα σε φάκελο ο Αρχισυντάκτης (ως γνωστόν δεν μπορείς να φύγεις από το γραφείο του με άδεια χέρια) και αναρωτιέμαι πόσες ξανθές-τίποτα έχουν περάσει από τα νύχια των επιτήδειων του Hollywood και του Broadway, μέχρι να καταλήξουν στις ξανθές-τίποτα που ξέρουμε όλοι. Η Victoria Hart είναι λοιπόν μια ξανθιά-τίποτα, που κάποιος επιτήδειος του Hollywood επέλεξε για να τις δώσουν το τιμητικό (;) προσωνύμιο «The Singing Waitress», κι αυτό επειδή τραγούδησε το 2006 στις Κάννες μπροστά στον George Clooney, πράγμα πολύ σημαντικό για μια ξανθιά-τίποτα. Στη συνέχεια ο Clooney, πιθανολογώ, έψαξε και της βρήκε διάφορα ξεχασμένα τραγούδια του George Gershwin – άγνωστα ως τώρα και εκδιδόμενα για πρώτη φορά στο εδώ άλμπουμ – ώστε να τα ερμηνεύσει με τον δικό της προσωπικό ξανθό-τίποτα τρόπο και να καταπλήξει τα πλήθη.
Στον δίκαιο αυτό αγώνα της, η Victoria έχει πολύτιμες συμπαραστάτριες τις κοπέλες που αποτελούν το κουαρτέτο εγχόρδων Pavao, τέσσερις μακρυμαλλούσες μελαχρινές, κοκκινομάλλες και ξανθές-τίποτα, για τις οποίες κάποιος άλλος ίσως επιτήδειος του Hollywood (ή του Broadway) αποφάσισε ότι πρέπει να κάνουν καριέρα: γιατί μπορεί να μην παίζουν τίποτα ιδιαίτερο αλλά έχουν – τουλάχιστον – ωραία μαλλιά.
Στο Lost Gershwin, η ελαφρότητα των ερμηνειών της Victoria Hart συναντά την ελαφρότητα του παιξίματος του κουαρτέτου Pavao, σ’ έναν δίσκο όπου συμμετέχει ακόμη και ο Russell Watson – ναι, ο μελαχρινός-τίποτα τενόρος που κέρδισε κάποιο reality κι έκανε την όπερα προσιτή στις πλατιές μάζες (μπρρρρρ…). Σ’ έναν δίσκο ο οποίος αποδεικνύει τελικά ότι οι περισσότερες από αυτές τις συνθέσεις του Gershwin έπρεπε να μείνουν χαμένες, δεν έχεις παρά να επιβεβαιώσεις ότι:
1.Δεν πρέπει να εμπιστεύεσαι ποτέ τα μελαγχολικά ηδυπαθή βλέμματα των ξανθών-τίποτα στα εξώφυλλα των δίσκων.
2.Πρέπει πάντα να διαλέγεις την Κουρτίνα όταν ο Αρχισυντάκτης σού προσφέρει τον Φάκελο.
(σημ. αρχισυντάκτη: χεχεχε, και ποιος σου είπε ότι υπάρχει δυνατότητα επιλογής;;;)
