Μου άρεσε το Slumdog Millionaire. Δεν μου άρεσαν δε καθόλου οι επικριτές του, από τους περισσότερους εκ των οποίων άκουσα μόνο άστοχα, εστετίστικα επιχειρήματα. Πιστεύω θα άρεσε και στους ίδιους, αν δεν γινόταν τόσος ντόρος και δεν πήγαινε τόσος κόσμος να το δει. Ήταν μια ταινία φτιαγμένη με σύγχρονη ματιά και με αρκετές κινηματογραφικές αρετές – που δεν έχασαν την επαφή με το λεγόμενο ευρύ κοινό χάριν ενός γκράντε «καλλιτεχνικού οράματος» – η οποία κατάφερε θεωρώ να μας δώσει και μια γεύση Ινδίας πίσω από το Bollywood/Hollywood, κατά βάση, στόρι της. Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να κάνεις σημαντικό σινεμά. Και το ότι ο Danny Boyle της Trainspotting δόξας διάλεξε έναν από αυτούς, διατηρώντας την επαφή με την πιθανότητα της μεγάλης επιτυχίας και της Oscar καταξίωσης, δεν σημαίνει ότι δεν παρήγαγε κάτι με αξία. Αξία δεν διαθέτει μόνο το underground, το «ψαγμένο» και το αντισυμβατικό.
Μου άρεσε όμως αρκετά και το soundtrack του Slumdog Millionaire. Αν κι εδώ θα μου επιτρέψετε να δείξω περισσότερη κατανόηση για τους εστετίστες της μουσικής. Κάπου τους συμμερίζομαι, με όλους αυτούς τις άσχετους οι οποίοι ανακαλύψανε τον Allah Rakha Rahman ελέω διεθνούς κινηματογραφικής επιτυχίας και άρχισαν τους υπερθετικούς ή τα σχόλια περί αγαστής σύμπνοιας Δύσης και Ανατολής. Καλό είναι, όταν αγνοούμε κάτι, να σιωπούμε και να μαθαίνουμε και όχι να ανησυχούμε μήπως ξαφνικά χάσαμε το τρένο του trendy της εποχής μας. Γιατί ο Ινδός, Ταμίλ καταγωγής, συνθέτης δεν είναι κανά νεόκοπο αστεράκι της world μουσικής σκηνής, μα ένας άνθρωπος ο οποίος έχει διαγράψει μια πορεία τρομακτική. Και το τρομακτική το λέω κυριολεκτικά. Εσείς πόσους καλλιτέχνες γνωρίζετε που στο (όχι και τεράστιο) διάστημα των 17 χρόνων καριέρας να πέτυχαν να κυνηγάνε σε διεθνείς πωλήσεις άλμπουμ τον Michael Jackson και τους AC/DC, έχοντας πουλήσει πάνω-κάτω όσα και δισκογραφικά σούπερ νόβα της Δύσης σαν τους Abba, τον Bob Marley και τους Led Zeppelin; «Μότσαρτ του Μαντράς» τον έχουν αποκαλέσει τον Rahman – και μες την υπερβολή του ο χαρακτηρισμός διαθέτει και ψήγματα αλήθειας.
Το soundtrack του Slumdog Millionaire είναι μια δουλειά προσεκτικά φτιαγμένη από τον Rahman ώστε να αλώσει τη Δύση. Είναι ο Δούρειος Ίππος του. Για όσους έχουν ευτυχήσει να ακούσουν δουλειές του όπως το Roja, το Minsara Kanavu ή το Chaiyya Chaiyya και ξέρουν άρα τι θα έπρεπε να περιμένουν, σκαρώνει μερικά κλασάτα δείγματα σύγχρονης ινδικής pop αισθητικής, ενταγμένης (όπως πάντα) σε ένα Bollywood-μιούζικαλ πλαίσιο. Τέτοια είναι π.χ. το “Mausam & Escape” ή το “Ringa Ringa”, με τις Alka Yagnik και Ila Arun στα φωνητικά. Και στο ίδιο πλαίσιο πρέπει να κατανοήσει κανείς και τη συμμετοχή της M.I.A. με την καταιγίδα του “Paper Planes” (από τον τελευταίο της δίσκο) και με μια ολοκαίνουργια σύνθεση του Rahman (“O...Saya”). Για τους υπόλοιπους ο Ταμίλ δημιουργός φτιάχνει έναν άλλον δίσκο, ο οποίος περιέχει μόνο όση Ινδία κρίνεται απαραίτητη για να επιτευχθεί ο ζητούμενος εξωτισμός – σαν να φτιάχνεις κοτόπουλο στον φούρνο με πατάτες, να ρίχνεις λίγο κάρι από πάνω και να το παίζεις μετά ότι γνωρίζεις ινδική μαγειρική. Νόστιμα μεν και τούτα τα πιάτα του Rahman – με καλύτερο το “Jai Ho”, που του εξασφάλισε και το Oscar τραγουδιού – αλλά ως εκεί. Το soundtrack του Slumdog Millionaire είναι ένα καλοβαλμένο, ενίοτε ευχάριστο, μα όχι σπουδαίο σύνολο. Αν σας άρεσε το πρώτο του μισό, αναζητήστε παλιότερες δουλειές του Rahman. Αν το πήρατε για το “Jai Ho” και σας συγκίνησε ίσως και το “Dreams Of Fire”, αφήστε το καλύτερα... Και τα δικά μας λαϊκο-ποπ καλά είναι.
