Αυτό που ξεκίνησε στα 2002 ως μια απλή jam session μπάντα από τον κύριο Stephen Bruton, φτάνει αισίως – επτά χρόνια έπειτα – να κυκλοφορεί το πέμπτο του άλμπουμ ως ένα κανονικό συγκρότημα πλέον, που φέρει τον αέρα του supergroup λόγω των εντυπωσιακών βιογραφικών όλων του των μελών (Jud Newcomb, Bruce Hughes, John Chipman). Οι Resentments έχουν καταφέρει σε σύντομο χρονικό διάστημα να γίνουν το καμάρι του Austin και να αποκτήσουν τη φήμη του «must-see» group της σύγχρονης americana. Και δικαίως, αφού ως τώρα αντανακλούσαν ιδανικά το μουσικό ιδίωμα της περιοχής κινούμενοι μεταξύ εναλλακτικής country, κλασικού rock και αυθεντικών blues.
Από αυτά τα πλαίσια δεν παρεκκλίνουν πολύ ούτε στο νέο τους πόνημα Roselight, με το εύθυμο groove του “What Love Can Do” και το φωτεινό και σχετικά pop “Look Up” να εκκινούν το cd με μια cool διάθεση, η οποία χαρακτηρίζει και όλο το άλμπουμ. Γλυκά κιθαριστικά slide αρπίσματα και τρυφερά μελωδικές φυσαρμόνικες συνοδεύουν τις πιο χαλαρές blues στιγμές (“Holdin On To Nothing”, “Riverside” και το ομώνυμο) ενώ ξεχωρίζουν επίσης το κολλητικό funk του “Wish The Wind” και το δυναμικό “Nice To Meet You”. Αν και η απουσία του Jon Dee Graham από τη σύνθεση της μπάντας αυτή τη φορά μπορεί να ξινίσει σε μερικούς, οι υπόλοιποι της παρέας δείχνουν να απολαμβάνουν κάθε στιγμή και αυτό είναι έκδηλο στα περισσότερα τραγούδια.
Το πρόβλημα με τους Τεξανούς στο Roselight περισσότερο αφορά την επιλογή τους να κινηθούν (στο μεγαλύτερο μέρος του) σε πολύ αργούς ρυθμούς, χωρίς ούτε να πρωτοτυπούν αλλά ούτε και να διαφοροποιούν το τέμπο των κομματιών. Κάτι που στα 54 λεπτά διάρκειας του Roselight μπορεί να γίνει αρκετά κουραστικό και να φέρει έως και… υπνηλία. Προσωπικά τουλάχιστον δηλώνω ένοχος δύο φορές! Οι καλές προθέσεις και η διάθεση βρίσκονται εκεί – απλά λείπει η φρεσκάδα και το νεύρο. Για όλες τις προαναφερθείσες καλές στιγμές λοιπόν, αντιστοιχούν άλλες τόσες που εξισορροπούν αρνητικά την συνολική απόδοση των Resentments κάνοντας τη νέα τους δουλειά να ηχεί ως άλμπουμ δύο ταχυτήτων.
