Η τελευταία φορά που ο John Parish έβαλε το όνομα του στο εμπροσθόφυλλο άλμπουμ της PJ Harvey, συνυπογράφοντας τη δημιουργία του, ήταν πίσω στο 1996 με το Dance Hall Αt Louse Point. 13 χρόνια μετά το δίδυμο επιστρέφει στη δισκογραφία, με τον Parish να κάνει ένα βήμα παραπάνω βάζοντας στο A Woman A Man Walked By – πέρα από το όνομά του – και τη φάτσα του σε πιο περίοπτη θέση. Σηματοδοτώντας έτσι την προσφορά του σε ένα επίπεδο του «εγώ που γράφω τα κομμάτια και έχω την PJ να μου τα τραγουδάει». Κανονικά Parish και Harvey «πάντα» συνεργάζονται είτε σε επίπεδο παραγωγής, είτε σε επίπεδο παιξίματος οργάνων και για πολλούς όσους ακολουθούν την πορεία της Polly Jean μια τέτοια σύμπραξη είναι λίγο-πολύ η επίσημη εκδοχή κάτι του οποίου γίνεται έτσι κι αλλιώς. Είναι όμως έτσι τα πράγματα;
Πριν την ωμότητα που χαρακτήριζε το Dance Hall At Louse Point προηγήθηκε σε διάστημα ενός έτους η ραφιναρισμένη τελειότητα του Το Bring You My Love ενώ, αντίστοιχα τώρα, το A Woman A Man Walked By υποχρεούται να διαδεχτεί μια κατάσταση της PJ του «τα κάνω όλα στο πιάνο χωρίς κιθάρα και τα κάνω καλά». Στην ουσία, φαίνεται ότι όποτε η PJ Harvey εξέρχεται από κάτι μεγάλο και σημαντικό, είναι βολικό να υπάρχει κάποιος έμπιστος σαν τον John Parish, να καταθέτει τα τραγούδια που παλεύει χρόνια και να παίζει το ρόλο του «κυματοθραύστη» για το δύσκολα διαχειρίσιμο βήμα που ακολουθεί μια επιτυχία.
Τι έχει λοιπόν το A Woman A Man Walked By να επιδείξει προς αυτή την κατεύθυνση; To εισαγωγικό “Black Hearted Love” δείχνει κατηγορηματικά πως κανείς στο Harvey-Parish στρατόπεδο δεν ξέχασε την τέχνη της κιθάρας, χαρίζοντας ένα πολύ κολλητικό riff που σου μένει μονομιάς και γενικά ένας πρώτης τάξεως single, το οποίο θα στεκόταν σε οποιοδήποτε άλλο άλμπουμ. To “Sixteen Fifteen Fourteen” θυμίζει τη θητεία του Parish στους 16 Horsepower σε μια πιο εξευγενισμένη μορφή ενώ το “Leaving California” πρέπει να αποτελούσε το πρώτο επιλαχόν κομμάτι για το White Chalk που κατάφερε και βρήκε στο δρόμο του στο A Woman A Man Walked By. Το “Chair” πάλι έχει μια αίσθηση soundtrack χαμένης λεωφόρου, ενώ το “April” είναι η απόδειξη του πώς από τα βασικά μιας τρεμάμενης φωνής και ενός αρμονίου χτίζεται ένα κομμάτι.
Και εκεί που ενθουσιασμένος σκέφτεσαι «τι έκανε πάλι η θεά!» αρχίζει η κατηφόρα. Το ομώνυμο “A Woman, A Man, Walked By”, ενώ έχει τη ροή, επιδίδεται άσκοπα σε βρισίδι για να λήξει σε μια instrumental σαλάτα. Το “Soldiers” ηχεί αδιάφορα προκαλώντας έντονες τάσεις…skip, ενώ το “Pig Will Not”, μέσα στο όλο του παραλήρημα ομολογίας μιας άρνησης, αποφασίστηκε για κάποιο λόγο πως χρειαζόταν και ηχητικά γαυγίσματα από την PJ – για παραπάνω έμφαση; Την ωραία μελωδία επίσης του “Passionate Pointless” αργείς λίγο να την προσέξεις σκεπτόμενος τα προηγούμενα, ενώ η ποιητική διάθεση κλεισίματος του “Cracks In Canvas” είναι μόνο για υψηλές καλλιτεχνικές αναφορές, τις οποίες προσωπικά δεν συλλαμβάνω.
Το A Woman A Man Walked By προκύπτει έτσι ως ένα άνισο άλμπουμ, εντελώς μη εστιασμένο σε οτιδήποτε θα ήθελε να προβάλει. Μοιάζοντας πολύ περισσότερο με συλλογή κομματιών που καθένα από αυτά θα μπορούσε να ανήκει σε κάποια από τις διαφορετικές μουσικές περιόδους της Harvey. Στην ακατέργαστη αισθητική του Dry, στην οργή του Rid Οf Me, στον ρομαντισμό του To Bring You My Love, στην εσωστρέφεια του Is This Desire?, στη θλίψη και νοσταλγία του White Chalk. Τελικά, σα σύνολο δεν ανήκει πουθενά αλλά το ρίσκο είναι μικρό. Για ότι σου φαίνεται καλό μνημονεύεις τη PJ, για ότι δεν σου κάνει τα ρίχνεις στον Parish, ο οποίος τελικά δεν κατάφερε να βρει την απαιτούμενη χημεία και άλλα τέτοια – και περιμένεις το επόμενο άλμπουμ με PJ σκέτο στις συνθέσεις για να αποθεώσεις ξανά. Άλλωστε το A Woman A Man Walked By έγινε όπως το λέει και ο τίτλος του: όταν μια γυναίκα, ένας άνδρας, απλά πέρασαν.
