Πρώτες εντυπώσεις: ρομαντισμός. Το εξώφυλλο σου δίνει και λίγο την εντύπωση της παρωδίας κάποιας προ καιρού περασμένης ιπποτικής εποχής, αλλά μια ματιά σε τίτλους όπως “The Art Of Kissing”, “Siren Song” και “Ballroom Dance Club” σε πείθει γρήγορα ότι το πιθανότερο είναι πως οι Long Lost το εννοούν. Και έτσι είναι.
Είναι έτσι, λοιπόν, πρώτα-πρώτα γιατί το ζευγάρι του εξωφύλλου είναι ζευγάρι και στη ζωή: οι Long Lost δεν είναι παρά η συνεργασία του Daedelus (κατά κόσμον Alfred Darlington) με τη γυναίκα του Laura. Και δεύτερον γιατί η μουσική τους αποτελεί φόρο τιμής στη ρομαντζάδα και τον ερωτισμό, ένα άκουσμα χαμηλών τόνων, άκρως νυχτερινό, που θα μπορούσε κάλλιστα να συντροφεύει ένα ερωτευμένο ζευγάρι ενώ κοιτάζει μαζί τον καλοκαιρινό έναστρο ουρανό ή κάποια μοναχική ψυχή ενώ θα ψάχνει σε μυθιστορήματα το πώς θα μπορούσε ίσως να μοιάζει το άλλο της μισό. Σε αυτή την αίσθηση συμβάλλουν και οι δύο Darlington: ο Alfred-Daedalus φτιάχνει όμορφους ηλεκτροακουστικούς καμβάδες, με ψήγματα πειραματισμού και με μια καλώς νοούμενη indie folk αισθητική, ποντάροντας πολλά σε λιτές, βασικές ενορχηστρώσεις. Η δε Laura τραγουδά με έναν τρόπο γλυκό, γοητευτικό και από καρδιάς. Το μεταλλαγμένο βαλς του “Ballroom Dance Club” αποτελεί απόδειξη λειτουργικότητας των παραπάνω, όπως λίγο-πολύ πράττουν και τα “The Art Of Kissing” και “Regrets Only”.
Υπάρχει, όμως, ένα «όμως» στην ιστορία. Καλός και άγιος ο ρομαντισμός, όπως τον αντιλαμβάνονται οι Long Lost, αλλά ο έρωτας θέλει και διαφορετικά υλικά. Καλοί οι έναστροι ουρανοί και οι σφιχτές αγκαλιές, μα το φιλί θέλει γλώσσα και το άγγιγμα επιβάλλεται να γίνει και λίγο πιο «βρώμικο». Από το όλο πακέτο των Long Lost λείπει, λοιπόν, το σέξι του πράγματος. Και έτσι, κάπου εκεί στα μισά του άλμπουμ έχεις αρχίσει και πλήττεις, αισθάνεσαι πως βγήκες με μια όμορφη μα λιγάκι βαρετή κοπέλα, η οποία μάλλον θα σε φλομώσει στα ραντεβού μέχρι να δεχτεί να ξαπλώσει στο κρεβάτι σου, θεωρώντας το σεξ όχι βάση για παραπάνω πράγματα, μα δευτερεύον επιστέγασμα μιας άλλου τύπου σχέσης. Οι Long Lost κάνουν λοιπόν κύκλο γύρω από τα ίδια πράγματα, προτάσσοντας έναν μελωδικό κόσμο υπερβολικά συγκεκριμένο και επαναλαμβανόμενο, ο οποίος διαθέτει τόσο προσωπικούς κώδικες, ώστε τελικά νιώθεις λιγάκι σαν παρείσακτος στην ιδεατή αγάπη των Darlington.
Το άλμπουμ τους πάντως διαθέτει κάποιες αληθινά όμορφες γωνιές και έναν προσωπικό, απονήρευτο, χαρακτήρα, ο οποίος σε μεταμεσονύχτιες ώρες και υπό συγκεκριμένες ψυχικές διαθέσεις μπορεί να κρατήσει καλή συντροφιά. Σε κάποιους τουλάχιστον ανθρώπους, τους οποίους ομολογώ πως δυσκολεύομαι να καταλάβω, αλλά μάλλον χαίρομαι που υπάρχουν...
