Χαίρομαι πολύ όταν υποπίπτουν στην αντίληψή μου πράγματα από την εξέλιξη της μουσικής, που για κάποιο λόγο μου είχαν διαφύγει. Θυμάμαι ότι πάντα μου άρεσε η φωνή της Julie Driscoll όταν έπαιζε στα late sixties μαζί με τον Brian Auger. Κάποια στιγμή την έχασα από τη μουσική σκηνή, αλλά εκείνη την εποχή δεν ανησυχούσα όσο σήμερα για τους μουσικούς που εξαφανίζονταν. Την Julie Tippett τη γνώρισα όταν τραγουδούσε για δύο βραδιές σ’ ένα μικρό μπαράκι του Bristol πίσω στα 1997 μαζί με τον Keith Tippett στο πιάνο, έναν από τους πιο σημαντικούς μουσικούς της πόλης. Αυτοσχεδίαζαν πάνω σε jazz standards μ’ έναν πολύ σύγχρονο τρόπο. Τελικά, χρειάστηκε να πέσει στα χέρια μου αυτός εδώ ο δίσκος για να συνειδητοποιήσω ότι η Julie Driscoll και η Julie Tippett είναι το ίδιο πρόσωπο. Κάλλιο αργά...
Ο Ben Lamdin είναι ο άνθρωπος πίσω από τους Nostalgia 77, ο άνθρωπος που μέσα στα χρόνια έχει ασχοληθεί με τη soul, το funk, τη jazz, το hip-hop και όλες τις αναμίξεις των πιο πάνω, πάντα με τη χρήση των πιο σύγχρονων τεχνολογιών ηχογράφησης. Στο Sessions εκτελεί κυρίως χρέη παραγωγού και αφήνει τον Keith και την Julie να αναπτύξουν με κάθε ελευθερία τους αυτοσχεδιασμούς τους. Ο Keith είναι μουσικός εξασκημένος σε κάθε μορφή σύνθεσης, από τη jazz μέχρι τις λόγιες σύγχρονες προσεγγίσεις και ταυτόχρονα έχει αποδείξει ότι μπορεί με την ίδια ευχέρεια να γράψει για ένα τετραμελές σχήμα και για μια πενηνταμελή ορχήστρα. Εδώ, διαλέγει να βασιστεί σ’ ένα κλασικό τρίο (πιάνο, μπάσο, τύμπανα), στο οποίο άλλοτε προστίθεται ένα σαξόφωνο (συχνότερα) κι άλλοτε μια κιθάρα ή μια τρομπέτα. Όμως, το κέντρο των συνθέσεων και των αυτοσχεδιασμών, είναι συνήθως η φωνή της Julie που απογειώνεται, πετάει και προσγειώνεται κατά βούληση, βρίσκοντας πάντα τον τρόπο να πάρει μαζί της σε κάθε πτήση τον ακροατή αυτού του θαυμάσιου και σπάνιου δείγματος καλής – πολύ καλής – σύγχρονης αυτοσχεδιαστικής βρετανικής jazz.
Ο Lamdin από τη θέση του παραγωγού – παρουσιάζεται και ως συν-συνθέτης δύο κομματιών – δείχνει να ξέρει πολύ καλά το απαιτητικό ιδίωμα και να αφήνει τον αναγκαίο χώρο στους μουσικούς να δημιουργήσουν, να εκφραστούν και να αυτοσχεδιάσουν.
