Όταν οι New York Times, οι Los Angeles Times, η Washington Post, ακόμα και η USA Today σε παρουσιάζουν ως «σπάνιο ταλέντο με αβίαστα σταυροδρόμια μουσικής», μπαίνεις στον πειρασμό να αναζητήσεις και να ακούσεις αυτή την ψυχή. Αυτή είναι η περίπτωση της τραγουδοποιού Judith Owen, η οποία μετράει ήδη 13 χρόνια καριέρας, έχοντας σταθεί κατά τη διάρκειά τους δίπλα σε ονόματα που την επηρέασαν πολύ, όπως π.χ. Richard Thompson (Fairport Convention), K.D. Lang, Julia Fordham (Mari Wilson & The Wilsations), Keb ’Mo, Tom Scott, Quantic, Ian Shaw κ.α. Στις εκάστοτε δουλειές της αντικρίζει κανείς μία θολή γραμμή όπου η «τροβαδούρος συναντά την τραγουδίστρια και η ποιμενική ομορφιά την αστική επιτήδευση», πάντα σύμφωνα με σημαντικούς κριτικούς.
Το πρόσφατο πόνημα της Οwen, Mopping Up Karma, κλείνει κατά έναν τρόπο την τριλογία που άνοιξαν τα Here (2006) και Happy This Way (2007). Πρόκειται για σειρά κομματιών που γράφτηκαν πριν από 10 χρόνια περίπου, δίχως καμία διάθεση ηχογράφησης. Ο χρόνος, όμως, αποτελεί πάντα τον πιο γόνιμο αρωγό για να σκιαγραφήσεις καλύτερα τον εαυτό σου και όσα δημιουργείς, κάτι που ίσχυσε και στην περίπτωση της Owen. 13 folk-jazz-pop-americana συνθέσεις με όχημα προσωπικές ιστορίες και εμπόδια που καταλύονται χάρις στις μυστήριες δυνάμεις του εαυτού μας περιέχονται λοιπόν στο Mopping Up Karma. Το πέρασμα από τις αυτοκαταστροφικές μνήμες σκοταδιού στο φως. Από την επιφάνεια στην ουσία. Από την αβάσταχτη ελαφρότητα της νεότητας στην ωριμότητα. Για τα δύο πρόσωπα της Judith Owen. Ένα ολοκληρωμένο παραμύθι όπου τα πάντα χάνονται και ξαναβρίσκονται από την αρχή. Ξεχωρίζουν τα “Creatures Of Habit” και “Red Ruby Lips”, στα οποία η δραματικότητα ισορροπεί αριστοτεχνικά με τη δυναμική μιας rock ενορχήστρωσης.
Μέχρι εκεί όλα καλά, όμως οι ιστορίες αυτές έχουν το εξής καίριο μειονέκτημα. Είναι προβλέψιμες, ολίγον άνευρες και υπογείως γλυκερές. Προσπαθείς να πιαστείς από το στίχο και η μελωδία σε πάει πίσω ή και σε ξενερώνει όπως στα “Get Into It” και “She’s Alright”. Σε γενικές γραμμές ομιλούμε για έναν μέτριο δίσκο που όσες φορές κι αν τον ακούσεις – μιας και κάτι δεν σε αφήνει να τον εναποθέσεις άμεσα στη δισκοθήκη σου – τελικά δεν σε κερδίζει. Ανάλογα ακούσματα έχουν χιλιοειπωθεί και εσύ αναμένεις – ακόμη και στα πλαίσια του folk-pop είδους – κάτι πιο πρωτότυπο. Ματαίως...
Και αν για κάποιους όλα αυτά ακούγονται λίαν επιφανειακά ή και απόλυτα, μπορώ να αναφέρω και ένα θετικότατο στοιχείο. Υπάρχουν σημεία όπου η Judith Owen θυμίζει τις πιο low profile στιγμές του αγαπητού Randy Newman ενώ η αύρα της θεατρικότητας κάνει δειλά τα βήματά της στο σύνολο του δίσκου. Τι να πούμε, ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός... Για όλες τις παθήσεις.
