Πώς να μη βγει το δεύτερο άλμπουμ κατώτερο του πρώτου; Το ντεμπούτο σου έχεις μια ζωή ολάκερη να το φτιάξεις, πιεζόμενος μονάχα από το πορτοφόλι σου και τη φλόγα της καρδιάς σου. Αν πάει καλά όμως, το δεύτερο άλμπουμ πρέπει να βγει γρήγορα. Το βιάζεται η εταιρία για να πουλήσει πάλι πριν αρχίσεις να ξεχνιέσαι, το βιάζεσαι κι εσύ για να έχεις αρκετά αναγνωρίσιμα τραγούδια στα live σου. Η λίστα των γκρουπ αυτής τη δεκαετίας που έβγαλαν ένα δεύτερο άλμπουμ αντικειμενικά κατώτερο του πρώτου είναι μεγάλη: Strokes, Franz Ferdinand, Editors, Kaiser Chiefs, Arctic Monkeys… Ίσως ακουστεί υπερβολικό, όμως η τελευταία μπάντα που σημείωσε αλματώδη πρόοδο από το πρώτο άλμπουμ στο δεύτερο ήταν οι Radiohead.
Έτσι και το Show Υοur Bones, το δεύτερο άλμπουμ των Yeah Yeah Yeahs, αν και είχε τις στιγμές του, δεν διακατεχόταν από τις πυρετώδεις θερμοκρασίες του Fever To Tell. Ούτε βέβαια και από την αμεσότητα του πρώτου ομώνυμου ΕP, που τάραξε τα νερά στα οποία μέχρι τότε κολυμπούσαν μόνο οι Strokes. Μετά λοιπόν το Show Your Bones και το Is Is EP, oι Yeah Yeah Yeahs χρειάζονταν ένα τρίτο άλμπουμ διαφορετικό και ενθουσιώδες. Και τους ήρθε η φαεινή ιδέα: Να αγοράσουν ένα συνθεσάιζερ. Φτηνά είναι...
Το Ιt’s Blitz!, το πολυαναμενόμενο τρίτο άλμπουμ τους που χρειάστηκε ένα χρόνο για να ηχογραφηθεί, ξεκινάει εκρηκτικά με το “Zero”. Ντίσκο ατμόσφαιρα, ένταση η οποία τρυπάει τα ηχεία, οι γνωστές τσιρίδες της Karen O και ένα πολύχρωμο χαλί από synths που σε κάνει να αναρωτιέσαι αν ακούς τη σωστή μπάντα. Ακολουθεί το “Heads Will Roll”, αποδεικνύοντας πως οι Yeah Yeah Yeahs δεν άλλαξαν μόνο χαλί, άλλαξαν και σπίτι. Αλλά ποια είναι η θέα από εδώ; Κατά ένα ποσοστό, η μετάβαση στον ηλεκτρονικό ήχο δουλεύει μια χαρά και τους δικαιώνει. Την ίδια στιγμή όμως οι συνθέσεις είναι αδύναμες. Το “Heads Will Roll”, για παράδειγμα, είναι ανούσιο, άσχετα αν η δυναμική του ήχου το κάνει ξεσηκωτικό. Το “Skeletons” θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί στο σάουντρακ του Terminator, όμως στο άλμπουμ αυτό δεν προσφέρει πολλά. Ακόμα, το “Runaway” είναι μια μπαλάντα που αν και ξεκινάει με ένα συμπαθητικό πιανάκι και την πάντα γοητευτική φωνή της Karen O, κάποια στιγμή παραφορτώνεται με όργανα και χάνει τη μπάλα. Σε πολλά σημεία, οι εναλλαγές στους ήχους και η τέλεια παραγωγή μοιάζουν με προσπάθεια καμουφλαρίσματος της ανεπάρκειας των συνθέσεων. Το είδαμε και με τους Kings Of Leon και με τους U2 και με τους Green Day. Το χορτάσαμε.
Φυσικά οι καλές στιγμές δεν λείπουν. Το κιθαριστικό “Dull Life” βγάζει γλώσσα σε όσους πίστεψαν προς στιγμήν πως η μπάντα έχει χάσει τη δυναμική rock πλευρά της. Το “Dragon Queen” είναι ένα ωραίο ρυθμικό pop κομμάτι που δεν θυμίζει σε τίποτα τους Yeah Yeah Yeahs όπως τους ξέραμε μέχρι σήμερα και αυτό είναι από μόνο του ένα επίτευγμα. Το προαναφερθέν “Zero” ανοίγει το δίσκο ιδανικά. Καλύτερο απ’ όλα όμως είναι το “Hysteric”, ένα αμιγώς ερωτικό κομμάτι, ήπιο και μελωδικό, στα χνάρια του κλασικού πια “Maps”.
Με το It’s Blitz! οι Yeah Yeah Yeahs σίγουρα πραγματοποιούν ένα βήμα μπροστά. Ρισκάρουν, χάνουν κάποιους φαν και πιθανόν κερδίζουν νέους. Όμως ο γκρουπίστικος, ωμός ήχος που είχαν στις πρώτες τους ηχογραφήσεις έχει πάει περίπατο, παίρνοντας μαζί του και ένα μεγάλο μέρος του εφηβικού τους ενθουσιασμού. Το συνθεσάιζερ έκανε μια χαρά τη δουλειά του, δεν πήγαν τσάμπα τα λεφτά, αλλά δεν φαίνεται ικανό να ανοίξει πολλά γόνιμα εδάφη για τη συγκεκριμένη μπάντα. Τι να κάνουν λοιπόν; Ιδού το ερώτημα. Στα credits του εσωφύλλου αναφέρεται πως σε δύο-τρία τραγούδια υπάρχουν σαξόφωνα και τρομπέτες. Ελπίζουμε την επόμενη φορά να ακούγονται κιόλας…
