«At 20 you are anxious but curious and you feel very old At 30 you are wiser yet you do as you’re told At 40 there seems to be no turning back»…
… μια βελούδινη cool φωνή απλώνεται σαν καπνός στον αέρα, η φιγούρα της Susi εμφανίζεται αργά στη σκηνή και κινείται με τον αέρα ντίβας της δεκαετίας του 1940, ενώ η ορχήστρα πιάνει σε jazzy ρυθμούς την όποια περιρρέουσα ερωτική ατμόσφαιρα.
Τα νεοϋορκέζικα μάτια της και το δανέζικο όνομά της είναι τα σύνορα που ορίζουν δυο διαφορετικούς κόσμους. Και η Hyldgaard, η οποία γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη και μεγάλωσε στη Δανία, εξερευνά αυτές τις δύο κατευθύνσεις σε κάθε δουλειά της από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 και έπειτα. Έξι προσωπικά άλμπουμ και μερικές ενδιαφέρουσες συνεργασίες (Dalia Faitelson, Michael Mantler, Nils-Henning Oersted Pedersen, Robert Wyatt) μετράει μέχρι σήμερα η γυναίκα με τη βελούδινη φωνή, μια φωνή που μπορεί και «μαυρίζει» όσο η κάτοχός της επιθυμεί. Οι συνθέσεις της, από την άλλη πλευρά, εξελίσσονται με έντονη διάθεση πειραματισμού πάνω στη μουσική φρασεολογία του παρελθόντος και του παρόντος, ενώ οι επιρροές από κλασικές γυναικείες jazz και soul φωνές, από 1960s folk μουσικές, από την ελαφρότητα της pop αισθητικής και φυσικά από την αμερικάνικη jazz της swing εποχής, γεμίζουν τους δίσκους της.
Η Susi αγαπάει την jazz από τότε που ήταν πέντε χρονών και χτυπούσε τα ασπρόμαυρα πλήκτρα στο μεγάλο μαύρο πιάνο ενώ ο μουσικός πατέρας της άλλαζε κάθε τόσο τους δίσκους του Bach, του Jarrett και του Bill Evans στο πικάπ. Το φλερτ με την electronica, όπως λέει και η ίδια, έγινε πολύ αργότερα με τους Portishead, τους Massive Attack και τους Lamb, ενώ δεν κρύβει ότι έχει αδυναμία στην Cassandra Wilson και την Joni Mitchell. Στο πρόσφατο άλμπουμ της It’s Love We Need, η Susi Hyldgaard συνεργάζεται με το 20μελές σύνολο NDR Big Band, ενώ την ενορχήστρωση αναλαμβάνουν από κοινού οι μουσικοί Roy Nathanson (σαξόφωνο) και Bill Ware (βιμπράφωνο), οι οποίοι παίζουν και σε αρκετά κομμάτια του δίσκου.
Σ’ ένα μουσικό τοπίο σχηματιζόμενο από τρομπόνια, τρομπέτες και σαξόφωνα, πιάνο, πλήκτρα, κιθάρες, drums και μπάσο, συναντάμε θέματα που πατούν πάνω σε κλασικές jazz μελωδίες, με soul τινάγματα και κάποιες bebop αναφορές. Η απαλή φωνή της Hyldgaard περνά από τις soft jazz προσεγγίσεις σε soul, pop και σε a-la-Norah Jones ξεσπάσματα – ειδικά όταν τραγουδάει μόνο με τη συνοδεία ενός πιάνου. Η ορχήστρα ακολουθεί ικανοποιητικά τις μουσικές ακροβασίες της ντίβας, η ενορχήστρωση είναι εξίσου καλή, αλλά το πρόβλημα είναι μάλλον η ίδια η ντίβα: από τη μια πλευρά έχει μια βελούδινη και αισθησιακή φωνή, έχει πολλά ωδεία πίσω της και αναμφισβήτητο φυσικό ταλέντο. Από την άλλη, όμως, οι συνθέσεις του It’s Love We Need παλεύουν εναγωνίως να αποδείξουν τη διαφορετικότητά τους, ενώ στην πραγματικότητα επαναλαμβάνουν μοτίβα τα οποία τα έχουμε ξανακούσει πολλές φορές από μουσικούς και συνθέτες που το έκαναν με μεγαλύτερο ρίσκο και λιγότερο διεκπεραιωτικά.
Η Hyldgaard μπορεί ενδεχομένως να πιάνει ό,τι νότα θέλει με τη φωνή της, αλλά δεν φαίνεται να έχει κάτι φρέσκο να παρουσιάσει, πέρα από έναn καλοφτιαγμένο δίσκο, ο οποίος κυλάει χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις και σε αρκετά εμπορικούς δρόμους. Οι fans των αναμίξεων κάθε είδους με την pop θα ακούσουν ευχάριστα το It’s Love We Need, αλλά οι πιο απαιτητικοί της jazz δύσκολα θα ξαναβάλουν το easy listening της 46χρονης Hyldgaard.
«At 20 you are anxious but curious and you feel very old
At 30 you are wiser yet you do as you’re told
At 40 there seems to be no turning back»…
