Μουσικός. Συνθέτης. Ποιητής. Τενόρο σαξόφωνο, κέρας (κατσίκας), ηλεκτρονικά. Να τι βρίσκεις με ένα πρόχειρο γκουγκλάρισμα για τον Karl Seglem. Αυτό πάντως που δεν βρίσκεις είναι ο πλούτος των δίσκων του. Οι περιπετειώδεις διαθέσεις του, για τις οποίες η jazz δεν έχει αποδειχθεί παρά μια αφορμή. Ή τα γοητευτικά συνθετικά του τοπία, στα οποία κλείνεται κάτι από τη σκανδιναβική αύρα της καταγωγής του και από τη λιτή ομορφιά των νορβηγικών εξοχών.
Δεν είναι ωραία λόγια, λογοτεχνικώς εκφρασμένα αυτά. Τον απασχολεί πολύ – και βαθιά – τον Seglem ο συγκερασμός του νορβηγικού τοπίου με τη διαπολιτισμική αστικότητα των jazz ρυθμών. Και το θεωρώ επιτυχία του που κατορθώνει και βγάζει αυτή την αύρα στους δίσκους του, ακόμα και αν τα εύσημα γι’ αυτό θα πρέπει να δοθούν στις ποσότητες νορβηγικής folk οι οποίες παρεισφρύουν στις δουλειές του. Όταν ακούς τον Karl Seglem δεν ακούς κάτι που θα μπορούσε να έχει προέλθει από οπουδήποτε – από τη Νέα Υόρκη, από τη Σιγκαπούρη ή αόριστα από κάποια ευρωπαϊκή μητρόπολη. Ακούς κάτι με ξεκάθαρη ταυτότητα, που αναλογίζεται για τη θέση του στο παγκόσμιο και στο σημερινό δίχως κόμπλεξ και μηρυκασμούς. Ακούς δηλαδή τη δουλειά ενός Νορβηγού δημιουργού ο οποίος θέλει να ανήκει στην εποχή του και στην παγκόσμια δισκογραφία. Ακούτε οι Έλληνες καλλιτέχνες;
Το New North αποτελείται από ψήγματα αποσπασμένα από τα σύνολα στα οποία ανήκουν, καλούμενα να λειτουργήσουν αυτόνομα. Κοινώς, ένα best of, μια σύνοψη τεσσάρων δίσκων σε έναν. Λειτουργούν, δεν λέω. Άλλοτε τζαζίζουν μινιμαλιστικά όπως ο Jan Garbarek – το μεγάλο και προφανές ίνδαλμα του Karl Seglem – άλλοτε διαφεύγουν σε μονοπάτια που ίσως και να τα έλεγες κλασικά, άλλοτε παιχνιδίζουν με τα ηλεκτρονικά και άλλοτε παίρνουν τη σκευή τους και κάνουν μακροβούτια στη νορβηγική folk παράδοση. Ακούστε τα “Edge”, “Ritual”, “Ny Avskjed”, το remix στο “Manefjord” ή το ευφυές τουμπάρισμα του παραδοσιακού θρησκευτικού ψαλμού “Med Jesus Vil Eg Fara” (με υπέροχα φωνητικά από τη Berit Opheim) και δεν θα σας χρειάζονται περαιτέρω περιγραφές. Όλα τους υπηρετούν άψογα την απόπειρα άρθρωσης ενός καινούργιου μουσικού λόγου με βάση υπάρχοντα υλικά.
Ο Garbarek δεν έχει ακόμα ξεπεραστεί ως αισθητική επιταγή από τον Seglem. Όμως ο τελευταίος δεν προσπαθεί να κάνει κάτι τέτοιο. Έχει αποδεχθεί το όριο και συμπεριφέρεται ως συνετός «κληρονόμος», προσπαθώντας να δει πώς μπορεί να αναπτυχθεί περαιτέρω η γκαρμπαρική παρακαταθήκη. Δεν έχει ακόμα βγάλει κάποιο άλμπουμ-σταθμό, έχει όμως βγάλει πολλούς αξιόλογους δίσκους στην παραπάνω κατεύθυνση, που και φαντασία διαθέτουν και τον διάλογο του σύγχρονου με το (όποιο) φολκλόρ προωθούν, μακριά από τη συνήθη «ρίχτα-όλα-μέσα» ευκολία της world music (υπερ)παραγωγής. Το New North είναι έτσι αντιπροσωπευτικό και καλό για τις πρώτες συστάσεις, προσωπικά πάντως θα σας πρότεινα να επενδύσετε σε κανονικά άλμπουμ του Seglem. Αρχίζοντας οπωσδήποτε από το Rit.
