Μερικοί δίσκοι είναι φτιαγμένοι για ένα κομμάτι της προσωπικότητάς μας. Έτσι, ένας δίσκος μπάντας διασκευών από τα Απαλάχια με εξώφυλλο την παλιά σημαία του αμερικανικού Νότου πίσω από έναν...καμπινέ δημοσίου ουρητηρίου (!) και με τα μέλη του group στο οπισθόφυλλο να κραδαίνουν διάφορα «καμάρια» της αμερικανικής στρατιωτικής τέχνης είναι σαν να φωνάζει John Pikpas. Εντάξει, έχω δηλώσει ευσυνείδητα ενταγμένος στα πεπραγμένα της hip hop μουσικής/κουλτούρας, αλλά όταν το πρώτο πράγμα που έχεις ακούσει στη ζωή σου είναι Bob Dylan και έχεις μεγαλώσει με τα μυστικά του κυνηγιού του λαγού, τότε σίγουρα – όπως πολύ εύστοχα επισημαίνουν κάποιοι συνάδελφοί μου στο Avopolis – τα έχεις τα «θεματάκια» σου...
Αρκετά όμως με τον σαρκασμό και την αυτοπροβολή. Οι Hayseed Dixie έχουν πολύ πλάκα. Είναι καλοί μουσικοί, οι οποίοι με όπλα τους ένα σαρανταπεντάρι, μια καραμπίνα express (το γνωστό και ως «δεκάρι», που χρησιμοποίησαν κατά κόρον τα μέλη της ταχυδρομικής υπηρεσίας των Η.Π.Α. κατά τον 18ο και 19o αιώνα) και μια συγκεκριμένη αντίληψη για το ακουστικό συνταίριασμα του μπάντζο, της κιθάρας και του μαντολίνου διασκευάζουν γνωστές rock επιτυχίες. Με επτά δίσκους ήδη στο ενεργητικό τους έχουν διασκευάσει κατά κόρον μπάντες όπως οι AC/DC, οι Queen, οι Sabbath ή οι Motorhead αλλά και ονόματα λιγότερο «κλασικά» όπως οι Franz Ferdinand, οι Scissor Sisters ή οι...Outkast – ναι, καλά ακούσατε! Κατορθώνοντας να παίξουν σε πολλά διεθνή folk και country φεστιβάλ τα τελευταία χρόνια (στη Σκωτία διατηρούν μάλιστα κι ένα δικό τους), οι Hayseed Dixie έχουν καθιερωθεί στις συνειδήσεις του αντίστοιχου κοινού, ενώ περιώνυμες είναι και οι εκρηκτικές live εμφανίσεις τους, οι οποίες συνήθως επενδύονται από γνωστές stand-up τύπου παρωδίες rock καμωμάτων (από Kiss μέχρι Judas Priest).
Το παρόν Very Best Of είναι ασφαλώς μια συλλογή, που έρχεται να συνοψίσει το έργο τους από το 2001. Με δεκαέξι συνθέσεις – 14 διασκευές σε bluegrass/folk/country ύφος συν δυο δικές τους από το τελευταίο τους άλμπουμ No Covers – παίρνεις μια πρώτης τάξεως γεύση για το τι ακριβώς τρέχει με τούτους τους Αμερικάνους. Κομμάτια όπως το “Holiday” των Green Day ή τα “War Pigs” και “Walk This Way” των Black Sabbath και Aerosmith/RUN DMC αντίστοιχα αποτελούν πειστήρια για το ότι η μπάντα –όταν θέλει – μπορεί να αποδώσει κλασικά ακούσματα με έναν φρέσκο, χαρακτηριστικό μα και χιουμοριστικό τρόπο. Η υπόλοιπη συλλογή κυμαίνεται στα ίδια μουσικά μοτίβα. Και, ομολογουμένως, αν δεν έχεις μια λόξα με την αμερικανική ύπαιθρο και τα πλαγιόκανα μπορεί και να βαρεθείς.
Η μια εκ των δικών τους συνθέσεων (ένα αντιπολεμικό τραγούδι) ονομάζεται “Born To Die In France” και τη βρίσκω μάλιστα επίκαιρη: τη στιγμή γραφής αυτής εδώ της κριτικής, κλείνουνε αισίως εξήντα πέντε χρόνια από την εποχή που το άνθος της αμερικανικής νεολαίας εκλήθη να απελευθερώσει την Ευρώπη από τη ναζιστική μάστιγα. Οι Hayseed Dixie αποδεικνύονται λοιπόν καλοί στο να διακωμωδούν το redneck στυλάκι. Παίζουν καλή country μουσική, τοποθετώντας τη ως βάση για ανορθόδοξες διασκευές σε γνωστές επιτυχίες άλλου ηχητικού ύφους. Η σφραγίδα τους είναι αναμφισβήτητα «Made In The U.S.» και νομίζω ότι είναι η καταλληλότερη συντροφιά για ένα Jack με πάγο ή μια διαδρομή με διπλοκάμπινο 4Χ4 φορτηγάκι σε κάποιο παλιό εθνικό δίκτυο…
