Έπειτα από δεκαέξι χρόνια στη δισκογραφία και δέκα (αν θυμάμαι σωστά) άλμπουμ, η διάσημη Καναδή πιανίστα-ερμηνεύτρια αποφασίζει να φτιάξει μια δουλειά αποκλειστικά κινούμενη σε bossa-nova ρυθμούς. Έχοντας στο πλάι της τον διάσημο ενορχηστρωτή Claus Ogerman – με τον οποίο είχε συνεργαστεί ξανά στο πολύ επιτυχημένο The Look Of Love του 2001 – η Krall έχει να νοιάζεται μόνο για το πιάνο και για τη φωνή της. Η πείρα του Ogerman πάνω στη bossa nova είναι μοναδική μιας και ο ίδιος είχε συνεργαστεί όχι λίγες φορές με τον μεγάλο Βραζιλιάνο Antonio Carlos Jobim. Προσωπικά δεν είμαι από όσους βρίσκουν τη Diana Krall σπουδαία όμως αυτό δεν παίζει και μεγάλη σημασία μιας και το υλικό του Quiet Nights είναι σχετικά καλό. Χωρίς να στερείται συναίσθημα και πάθος, πρόκειται για ένα άλμπουμ στο οποίο κυριαρχεί ο σεβασμός και η αγάπη. Σεβασμός στον τρόπο που η Krall ερμηνεύει τα συγκεκριμένα τραγούδια – πολλά από τα οποία συγκαταλέγονται στα λεγόμενα standards – και αγάπη για τη μουσική που έκανε τη Βραζιλία διάσημη στη δεκαετία του 1950.
Η Diana Krall έχει βρει τον τρόπο να προσεγγίζει με ευκολία τα μεγάλα ακροατήρια ακολουθώντας όλα αυτά τα χρόνια μια πορεία σταθερά ανοδική – αποφεύγοντας τα καινοτόμα ρίσκα και δίνοντας πάντα ό,τι ζητούσε το κοινό. Αυτό ακριβώς συμβαίνει και με το Quiet Nights. Βελούδινα ως και σατέν (κάποιες φορές) φωνητικά, γνωστά και αγαπημένα τραγούδια, χαλαρή διάθεση, απαλές πινελιές jazz αποχρώσεων – και ο αγέρας να της παίρνει τα μαλλιά κοιτάζοντας το ηλιοβασίλεμα… Το μεγάλο μειονέκτημα αυτού του δίσκου είναι πως τα τραγούδια που περιέχει έχουν γνωρίσει στο παρελθόν συγκλονιστικές ερμηνείες, κάτι το οποίο δυστυχώς η Diana Krall δεν μπορεί να τους χαρίσει. Πόσο ενδιαφέρον άραγε μπορεί να κρύβει μια ακόμη από τις εκατοντάδες εκδοχές των “Walk On By”, “The Boy From Ipanema”, “So Nice”, “Everytime We Say Goodbye” ή και του ομώνυμου “Quiet Nights”; Υπάρχουν βέβαια και κάποια λιγότερο γνωστά, όπως τα “Este Seu Olhar”, “Too Marvelous For Words”, “Guess I’ll Hang My Tears Out To Dry”, που κάνουν το όλο εγχείρημα πιο ενδιαφέρον – και είναι κι αυτά που νομίζω ξεχωρίζουν, μαζί με το “How Can You Mend A Broken Heart”.
Παρ’ όλα αυτά το Quiet Nights, έχοντας φτιαχτεί για να αρέσει σε πολύ κόσμο θα βρει το κοινό του και θα γνωρίσει την επιτυχία. Ένα κοινό πολύ μεγαλύτερο από ό,τι νομίζω ότι του αξίζει. Θέλω να ελπίζω πως στο μέλλον η Diana Krall ίσως αποφασίσει να ρισκάρει περισσότερο, να βάλει ποικιλία στον ήχο της και να μας δώσει πιο ενδιαφέρουσες κυκλοφορίες από αυτή. Αν και αμφιβάλω…όταν έχεις μια πετυχημένη συνταγή δύσκολα την αλλάζεις.
