Από τη Φλόριντα έρχεται αυτό το νεότευκτο industrial/techno τρίο, φιλοδοξώντας να ταράξει τα νερά και να μπει στα αγαπημένα ακούσματα όλων των νεαρών υπάρξεων που ιδρώνουν και χτυπιούνται στα γνωστά dark clubs του κέντρου. Όπως διαβάζω στο διαδίκτυο, οι Man And Machines αποτελούν μια από τις νέες (πολύ) δυναμικές αφίξεις, με φόντα να χαρακτηριστούν ως και το «next best thing» της βιομηχανικής/χορευτικής σκηνής. Και είναι μάλλον αδύνατον να μην το επιτύχουν.
Οι Man And Machines, δανειζόμενοι στοιχεία από τους πρόσφατους superstars του industrial/techno – τους Combichrist ή τους Suicide Commando – φτιάχνουν τους νέους χορευτικούς ύμνους. Στιγμή δεν παραβαίνουν αυτά που προστάζουν οι σύγχρονες νόρμες και μανιέρες του είδους. Μουσική τίγκα στα μπλιμπλίκια, κιθάρα ούτε για δείγμα, «κάφρικα» φωνητικά – τόσο αντρικά, όσο και γυναικεία – στίχοι στα όρια του γελοίου με άφθονο μίσος, πόνο, αίμα, θάνατο, και τα λοιπά και τα λοιπά. Με λίγα λόγια, το Analog Hearts Digital Minds προκύπτει ως σύνολο στερούμενο έμπνευσης. Ακούγεται σαν να έχει βγει κατευθείαν από έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή: ψυχρό, μα έτοιμο για κατανάλωση.
Το άλμπουμ ξεκινάει με ένα instrumental κομμάτι, το “Pain”, που προσπαθεί να δημιουργήσει ανατριχίλες, θυμίζοντας λίγο Hocico. Μετά όμως από αυτό το μικρό κινηματογραφικό ξεκίνημα, αρχίζει το ανελέητο σφυροκόπημα. Οι πρώτες συνθέσεις είναι καλές, με το “Rage” και το “Whore” να ξεχωρίζουν. Τα υπόλοιπα κομμάτια, όμως, είναι το ίδιο πράγμα ακριβώς: φτιαγμένα μόνο για να χορευτούν φέτος και μάλλον του χρόνου να ξεχαστούν. Α, για το τέλος μας κρατήσανε και μια διασκευή στο “Cities In Dust” από Siouxsie And The Banshees. Εντάξει ακούγοντας το, όντως σκιάχτηκα λίγο… Στο να πάρεις βέβαια στα σοβαρά το Analog Hearts Digital Minds δεν βοηθάει ούτε το νεκροφιλικό προφίλ που πλασάρουν οι Man And Machines – μετα αιματοβαμμένα πρόσωπα, τα απλανή βλέμματα και το ανδρόγυνο ντύσιμο. Για εμένα τουλάχιστον, που δεν είμαι πια 16, όλα αυτά μοιάζουν σαν ποζεριές, οι οποίες μόνο το γέλιο προκαλούν.
Πάντως, παρότι δεν υπάρχει ούτε ρανίδα πρωτοτυπίας και ο Ricki Gunz δεν είναι ούτε κατά διάνοια Andy LaPlegua, το Analog Hearts Digital Minds δεν μου φάνηκε και ενοχλητικό – απλά αδιάφορο και συνηθισμένο. Νομίζω ότι οι Man And Machines θα μπορούσαν να κάνουν και κάτι καλύτερο, προτίμησαν όμως να μην ρισκάρουν. Κι αυτό δεν λειτουργεί υπέρ τους.
