Θολή ανάμνηση αποτελεί, σκέφτομαι, η Cyndi Lauper. Τώρα ειδικά που έχουν πια κυλήσει κάμποσα χρόνια από τα 1980s και τις τότε δόξες της ούτε οι νεότεροι σε ηλικία ακροατές τις γνωρίζουν, ούτε οι παλιότεροι τις (πολυ)θυμούνται. Σε αυτό βέβαια φταίει λίγο και ο αγγλοσαξονικός μουσικός τύπος – συμπεριλαμβάνω και τον ιντερνετικό. Γιατί, πώς να το κάνουμε, έβγαλε δίσκο πέρυσι η Lauper και κανείς δεν ασχολήθηκε μαζί του, παρότι το Bring Ya To The Brink ήταν μια συμπαγής pop κατάθεση τουλάχιστον ισάξια σε ποιότητα με διάφορα νεο-brit pop άλμπουμ στα οποία έπεσε το φως των προβολέων χωρίς να έχουν κάτι παραπάνω να επιδείξουν – απλά και μόνο επειδή τα έβγαλαν φρέσκα ονόματα.
Τώρα λοιπόν η Cyndi Lauper επιστρέφει στο προσκήνιο, με μια περίεργη κυκλοφορία, που μόνο τους fans της και την...Ιαπωνία αφορά στην πραγματικότητα, καθώς η τελευταία είναι και η μόνη χώρα όπου μπορείτε να βρείτε ένα αντίτυπο του Floor Remixes. Το οποίο δεν είναι, όπως εύκολα καταλαβαίνει κανείς και από τον τίτλο του, παρά ένα άλμπουμ με 10 remixes σε 7 παλιότερα τραγούδια της Lauper. Τα εδώ remixes δεν αποδεικνύονται πάντως πολύ εφευρετικές υποθέσεις. Βασικός στόχος τους είναι μάλλον ο εξοπλισμός των τραγουδιών με έναν χορευτικό, κλαμπίστικο καμβά, παρά κάποιο όραμα αναδόμησής τους.
Ρουτινιάρικη είναι έτσι η προσέγγιση – θα σας έρθει δε και η λέξη «ισοπεδωτική» αν ακούσετε τι τραβάει το “Time After Time” στα χέρια των FreedomBunch ή το “Girls Just Wanna Fun” σε μιξαρισμένο από τον Rich Morel mashup με το “Set Your Heart”. Σε άλλες περιπτώσεις πάντως, όπως π.χ. στο remix των Johnny Pickfinger vs Mihell στο “Into The Nightlife” ή σε εκείνο των Pink Noise στο “Same Ol’ Story”, επιτυγχάνονται πιο διασκεδαστικά αποτελέσματα. «Ε και;», ακούω όμως μια φωνή μέσα στο κεφάλι μου να ρωτά. Και δεν έχω κάτι να της απαντήσω, γιατί το Floor Remixes αποτελεί μια εντελώς περιττή κυκλοφορία, που και fan της Lauper να είστε δεν πρόκειται να ακούσετε πάνω από μια φορά.
