Ο δευτέρος δίσκος των Horrors είναι πριν και πάνω απ’ όλα μια ωραία ιστορία. Δηλαδή, πολλές. Ιστορία νο. 1, η μεταμόρφωση μιας παρέας από εικονοκλαστικό έμβλημα της emo εποχής σε συγκρότημα. Όταν τους είχα πρωτοδεί (προσοχή όχι πρωτακούσει), έχοντας βομβαρδιστεί από άπειρα features σε ξένα περιοδικά για το στιλιστικό ύφος τους, είχα – ας πούμε – πειστεί ότι η φάση των Ελλήνων emo υφίσταται. Στη λογική ότι δεν είναι κάτι που εμφανίστηκε στα σκαλιά του Συντάγματος με τη συνήθη καθυστέρηση, αλλά να υπάρχουν μερικά «ζαβά» και στο Λονδίνο που κερδίζουν, λιγότερο με τον ιδρώτα και περισσότερο με το eyeliner τους μερίδιο στην πίτα του hype. Το “Sheena Is A Parasite” ήταν ένα καβλωμένο teen χιτάκι με προφανείς Ramones αναφορές (τίτλος και διάρκεια 100 ακριβώς δευτερολέπτων), οι ίδιοι ήθελαν να ακούγονται (και να φαίνονται) σαν τους Birthday Party, αλλά τελικά το πήγαιναν περισσότερο προς το «ντεμέκ καταραμένοι Stooges» (ούτε κατά διάνοια δηλαδή). Με δυο λόγια, φιλότιμη η διάθεση κι αγαθές οι no wave παραγωγικές προθέσεις του Jim Sclavunos (Bad Seeds), παρομοίως οι αντίστοιχες art punk αναζητήσεις του Nick Zinner (Yeah Yeah Yeahs), αλλά οι Horrors έμοιαζαν παντελώς άγουροι. Καταδικασμένοι να καούν από το cult, στο οποίο τους περιόρισε το Dazed και το ΝΜΕ. Τα glossy περιοδικά όμως έκαναν και κάτι καλό. Έφεραν σπουδαίους συντελεστές. Π.χ. τον Chris Cunningham.
Stop. Ιστορία νο. 2. Ο οραματιστής σκηνοθέτης της χρυσής τριάδας των videoclip auteurs (μαζί με Gondry και Jonze) εικονογράφησε τη Samantha Morton ως “Sheena” και τελικά ψήθηκε να κάνει παραγωγή (!) στον δεύτερο δίσκο των Horrors. Πριν προφασιστεί (;) ανειλημμένες κινηματογραφικές υποχρεώσεις πρόλαβε να φτιάξει δύο κομμάτια, το “Three Decades” που όντως μοιάζει σκηνοθετημένο παρά παιγμένο (και όντως θα μπορούσε να είναι στο tracklist του “Three”, βλ. παρακάτω). Και το ομώνυμο “Primary Colours”. Εκεί μπλέκουν και οι Portishead.
Stop, ιστορία νο. 3. Ως curators, καλούν τους Horrors στο A Nightmare Before Christmas’του ATP το 2007. Οι πιτσιρικάδες στο μεταξύ, περιοδεύοντας, σπάνε μερικούς κωδικούς της electronica. Και όταν βλέπουν εκεί τη μπάντα από το Μπρίστολ στο πρώτο της gig μετά από μια δεκαετία ζητούν με περισσό θράσος από τον Geoff Barrow να ολοκληρώσει την παραγωγή του δεύτερου άλμπουμ.
Stop, ιστορία νο. 4 – η σημαντικότερη. Στα αφιερώματα του μέλλοντος λίγοι παραγωγοί θα έχουν μεταμορφώσει μια μπάντα όπως ο Barrow (μαζί με τον Craig Silvey) στο Primary Colours. Τέρμα η ωμή επιθετικότητα και όποιον πάρει ο χάρος – αρκεί να είναι ανήλικος. Ένα ισχνό σκοτεινό ηλεκτρονικό φίλτρο μετριάζει την ενέργεια των κιθαριστικών riffs. Αυτή είναι η επιδραστική συνεισφορά των βετεράνων Silver Apples (επίσης παρόντες στο ATP του 2007). Ο ήχος θαμπώνει, γίνεται κινηματογραφικός, ποιητικός, ενήλικος. Αποκτά ύφος. Παρότι τα τραγούδια (εκτός από Το Τραγούδι) δεν είναι σπουδαία, κερδίζουν το βάθος, αποκτούν στο σύνολό τους προσωπικότητα. Πότε γέρνουν προς τους Joy Division (“Ι Think Of You”), πότε στους πανταχού παρόντες φέτος Echo & The Bunnymen (στα έξοχα “I Can’t Control Myself” και “Scarlet Fields”) – κάπως έτσι θα ήθελε να είχε αποσοβήσει ο Robert Smith τη σύγχρονη τραγωδία των Cure. Nα βάλω και μια ιδέα πιο γρήγορους Bauhaus στο “New Ice Age”; Βάλε. Και λίγους Jesus & Mary Chain, ως προπομπό για το πού κατευθύνεται η μπάντα; Πάλι για τα 1980s συζητάμε δηλαδή;. Γιατί, πότε σταματήσαμε;
Ιστορία νο. 5. “Sea Within A Sea”. Είναι κάποια κομμάτια – πολύ λίγα - που όταν τ’ ακούς, νιώθεις από την πρώτη στιγμή την αίσθηση του classic. Το συγκεκριμένο, με τα τόσα «songs within a song», κλείνει το Primary Colours και ανήκει δικαιωματικά στη λίγκα αυτή. Είναι η παγερή επική του ατμόσφαιρα, είναι τα απόκοσμα φωνητικά, είναι ο βόμβος μετά το 3’40’’ που στοιχειώνει το δωμάτιο, είναι ο απελπισμένος μονόλογος ο οποίος ακολουθεί. Είναι το κομμάτι της χρονιάς, κι ας γράφτηκε πάνω από δυο δεκαετίες μετά την ώρα του. Είναι το κομμάτι που – τώρα που αποχωρίστηκαν τα scratches – οι Portishead δεν θα καταφέρουν να (ξανα)γράψουν ποτέ. Τ’ ακούς Γιώργο Μιχαλόπουλε; (ήταν κι αυτός στο ATP του 2007).
