Από το 1995 και την κυκλοφορία του Mandylion έως και το Home του 2006 η πορεία των Gathering περιείχε μια αργή αλλά σταθερή πλεύση από τα goth metal λημέρια σε πιο alternative rock πλαίσια, μειώνοντας σταδιακά τη παραμόρφωση στις κιθάρες και περιορίζοντας τα πλήκτρα σε πιο διακοσμητικό ρόλο. Κύριος εκφραστής του συγκροτήματος σε αυτή του την εξέλιξη υπήρξε η τραγουδίστριά του, Anneke Van Giersbergen, με τα αιθέρια ημι-οπερετικά φωνητικά της να αποτελούν το σήμα κατατεθέν της μπάντας, αλλά και πόλο έλξης οπαδών από διαφορετικά μουσικά είδη. Όταν λοιπόν το καλοκαίρι του 2007 η Anneke ανακοίνωσε την αποχώρησή της από το συγκρότημα – με πρόφαση την οικογενειακή της ζωή στην οποία ήθελε να αφιερωθεί, αλλά ουσιαστικά προσχωρώντας στους Agua De Annique – οι Gathering βρέθηκαν μετέωροι μεταξύ της οριστικής διάλυσης και της αναζήτησης νέας φωνής. Επέλεξαν το δεύτερο, καταλήγοντας στη Νορβηγίδα Silje Wergeland (των Octavia Sperati).
Οι συνθέσεις του καινούργιου τους δίσκου διακρίνονται από περίσσια ενέργεια και ατμοσφαιρικές κιθάρες. Δεν φτάνουν όμως στο σημείο να επαναπροσδιορίζουν το τι εστί Gathering, με αφορμή τη νέα παρουσία στα φωνητικά. Αν και η Wergeland δεν αντιγράφει τη Van Giersbergen, διαθέτει κι αυτή όλα τα «σοπρανο-ειδή» εκείνα στοιχεία που ντύνουν, ως είθισται, τις κιθαριστικές συνθέσεις των Gathering. Με τη βοήθεια δε άλλων δύο κοριτσιών στα φωνητικά (της Marcela Bovio των Elfonia και της Anne Van Den Hoogen), η Wergeland πετυχαίνει να δώσει την απαραίτητη μελαγχολική αύρα στα τραγούδια του West Pole, με μια δόση γλυκύτητας η οποία διαφαίνεται σε όλα τα κομμάτια – ιδίως από το “Treasure” και έπειτα. Με δεδομένες λοιπόν αυτές της τις ικανότητες, το West Pole αποτελεί κάτι σαν χαμένη ευκαιρία για τον Hans Rutten (ο οποίος επιμελείται εδώ και την παραγωγή) και την παρέα του για ένα φρέσκο ξεκίνημα. Η λέξη στασιμότητα έρχεται στο μυαλό και ότι τη βρίσκεις τελικά άδικη ως κατηγορία έχει περισσότερο να κάνει με την ιστορία του group, παρά με το παρόν του.
Το νέο και ένατο κατά σειρά άλμπουμ των Gathering επιτυγχάνει πάντως τον πρωταρχικό στόχο τους σε αυτό το σημείο-καμπή της διαδρομής τους: την επιβίωση της μπάντας. Και παρότι οι διαθέσεις τους κάθε άλλο παρά περιπετειώδεις είναι, η Wergeland καταφέρνει να φέρει μαζί της μια νότα δροσιάς.
