Η γερμανική Act Music ρίχνει ξανά φέτος στην κυκλοφορία τη μουσική συνεύρεση του γνωστού Σουηδού μουσικού Nils Landgren και του session κιθαρίστα & παραγωγού Johan Noberg, 20 σχεδόν χρόνια μετά την αρχική της έκδοση. Για όσους χρειάζονται λίγη βοήθεια με τα ονόματα, ο Landgren είναι σπεσιαλίστας στα πνευστά – ειδικά στο τρομπόνι και την τρομπέτα – και ανήκει στους μουσικούς που αρέσκονται στο να τα δοκιμάζουν όλα. Με αποτέλεσμα να καταφέρνει να κινείται με άνεση ανάμεσα σε διαφορετικά ιδιώματα και να πειραματίζεται τόσο με την jazz και τη funk, όσο και με τη soul, το hip-hop και την pop. Έτσι, δεν διστάζει να ακολουθήσει τα βήματα του αγαπημένου του Miles Davis και την επόμενη στιγμή να παίξει Abba – είπαμε είναι Σουηδός. Ο Johan Noberg, από την άλλη, είναι ακουστικός κιθαρίστας και το όνομά του ακούγεται αρκετά στη σκανδιναβική folk σκηνή, παρά τις επιλεκτικές του συνεργασίες. Οι δυο τους άρχισαν να παίζουν μαζί στις αρχές της δεκαετίας του 1980 και οι εμφανίσεις τους είχαν τόση απήχηση στο κοινό, ώστε μετά από 7 χρόνια κοινής παρουσίας στη σκηνή αποφάσισαν να μπουν στο στούντιο και να ηχογραφήσουν δύο δίσκους, το Chapter Two/1 (1987) και το Chapter Two/2 (1989).
Jazzy διαθέσεις σε απαλές, ρομαντικές ατμόσφαιρες και νυχτερινές αποχρώσεις που θυμίζουν Antonio Carlos Jobim, ο έρωτας στα χρόνια του cocktail party και των αέρινων κοριτσιών με τα επιμελώς ατημέλητα outfit, ο ήχος από βελούδινα πνευστά. Όλα αυτά μπλέκονται όμορφα με γήινους δακτυλισμούς στην κιθάρα, ενώ η απαλή φωνή του Landgren κρατάει κάτι από το συναίσθημα του Cat Stevens και ζεσταίνει τον χώρο, τόσο με δικές του συνθέσεις όσο και με διασκευές γνωστών τραγουδιών – όπως μεταξύ άλλων το “Killing Me Softly” και το “Moon Shadow”. Ο Landgren στο Chapter Two/2 επιλέγει να μην εξαντλήσει τη δημιουργική του φαντασία και παίζει έτσι πολύ καλά, αλλά συντηρητικά. Σχεδόν προβλέψιμα, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Ο Noberg παίζει κι εκείνος πολύ καλά συμπληρώνοντας το moody – και μια ιδέα πιο βρώμικο – παίξιμο του Landgren, ωστόσο μοιάζει να κραυγάζει ότι τα χρόνια του ωδείου και η κλασική μουσική τον έχουν σημαδέψει καθοριστικά.
Κι οι δυο τους μοιάζουν να παίζουν σχεδόν εσκεμμένα με χειρουργική ακρίβεια τις παρτιτούρες τους, χωρίς ιδιαίτερη συναισθηματική εμπλοκή. Κι αυτό για κάποιους είναι καλό, για κάποιους άλλους πάλι όχι και τόσο. Όσοι λοιπόν θέλουν καθαρό ήχο και clean cut συναίσθημα θα ευχαριστηθούν με το Chapter Two/2. Για τους υπόλοιπους ο δίσκος μπορεί να λειτουργήσει ως ατμοσφαιρικό μουσικό χαλί – αν δεν έχουν πρόχειρο τον Jobim – για ένα ρομαντικό δείπνο υπό το φως κεριών.
