Δεκαέξι χρόνια κλείνουν φέτος για τη σημαίνουσα μουσική περιπέτεια η οποία ακούει στο όνομα Tortoise – τόσα πέρασαν από όταν κυκλοφόρησε το εντελώς απαρατήρητο τότε single Mosquito, που προηγείται του ευρύτερα γνωστού Tortoise ντεμπούτο τους στη Thrill Jockey. 16 χρόνια εξερεύνησης, πειραματισμών, συνεπούς σπρωξίματος της rock εμπειρίας προς νέα όρια, με αιτήματα πάντοτε οργανικά, δύστροπα και εστέτ, όχι όμως και κλεισμένων στη γυάλα τους. Δεν το πιστοποιεί η θέση που βρήκαν – και, το κυριότερο, διατήρησαν – άλμπουμ σαν το Millions Now Living Will Never Die και TNT στις σημαντικότερες μουσικές στιγμές των 1990s;
Το Beacons Of Ancestorship, που επισήμως θα βγει στην αγορά αρκετές μέρες αργότερα – μετά την κάθοδο των Αμερικανών στο φετινό Synch – τοποθετείται θαρραλέα στην παραπάνω Tortoise παράδοση. Θαρραλέα και ίσως και κάπως φιλόδοξα, καθώς ουσιαστικά πρόκειται για την πρώτη ολόδική τους νέα κυκλοφορία εδώ και πέντε χρόνια, αλλά και για την πιο οργανωμένη απόπειρά τους στα ’00s να αφήσουν κάτι ικανό να αντικρίσει κατάματα τα 1990s επιτεύγματά τους – κάτι δηλαδή που ούτε κατά διάνοια πέτυχαν δίσκοι σαν τα It’s All Around You (2004) και Standards (2001) ή η μέτρια συνεργασία τους με τον Bonnie “Prince” Billy. Τα ξέρετε μάλλον αυτά.
Τα καταφέρνουν; Δεν θα το έλεγα. Το Beacons Of Ancestorship έχει το ενδιαφέρον του, όπως λίγο-πολύ όλοι οι δίσκοι των Tortoise. Αλλά ο τρόπος με τον οποίον μεταχειρίζονται τα εκφραστικά τους μέσα δεν κομίζει κάτι νέο – τα έχω προσωπικά ξανακούσει όλα αυτά από τους Αμερικανούς, έστω και αν με αφήνει (μάλλον) ευχαριστημένο μία ακόμα παραλλαγή στα ήδη γνωστά. Στα ηλεκτρονικο-τζαζο-προοδευτικά δηλαδή τοπία τους, τα οποία επίμονα και μεθοδικά τέμνουν τρεις διαφορετικές ηχητικές παραδόσεις, αναζητώντας το νέο σχήμα, τη νέα τάση-διαφυγή προς μια άλλη μουσική. Τέμνουν και αναζητούν και στο Beacons Of Ancestorship οι Tortoise – και το κάνουν προσεγμένα (“Gigantes”, “Charteroak Foundation”, “The Fall Of Seven Diamonds Plus One”), ακόμα και όταν γίνονται ξεδιάντροπα καθημερινοί, μιλώντας στην τρέχουσα λαουντζιάρικη γλώσσα (“Minors”). Όμως δεν ανακαλύπτουν πια τίποτα. Ούτε και προτείνουν κάτι. Ηχούν ως απλώς μια συμπαθητική μπάντα, που μπορεί και να την περάσεις για post rock ιδιαιτερότητα, αν δεν τη γνωρίζεις. Και μάλλον ως τέτοια θα παραμείνουν, δεν βλέπω να έχουν αποθέματα για νέα ύψη. Δισκογραφικά τουλάχιστον, γιατί το συναυλιακό είναι πάντα άλλο θέμα για τις σημαίνουσες μπάντες – όσα χρόνια και αν περάσουν από τις στουντιακές τους κορυφώσεις.
