H Eleanoora Rosenholm είναι μια αιθέρια, σκοτεινή παρουσία, που αποφασίζει να μιλήσει για όλα όσα έχει συναντήσει: για τη βαναυσότητα των ανθρώπων, για τα αστέρια-ψυχές χαμένων παιδιών, για τους αντανακλαστικούς καθρέφτες οι οποίοι ξεχειλίζουν από εγωισμό. Για την καρδιά της, που κάνει salto mortale μέσα στην αγάπη και κάθε φορά τσακίζεται. Δεν ζητάει συγχώρεση, δεν ζητάει κατανόηση. Επιθυμεί μόνο την καταγραφή όλων αυτών των στιγμών μέσα από τραγούδια που σκιαγραφούν μικρά καθημερινά εγκλήματα μεταξύ ανθρώπων και ζωές οι οποίες τελικά μεταμορφώνονται σε μικρές ποινές. Έτσι, η μικρή Eleanoora ξεκλειδώνει τον λαιμό της και η φωνή της αρχίζει να ρέει: «είμαστε μικροί και εύθραυστοι, είμαστε μόνοι και ξεχασμένοι». Οι μακάβριες και λυτρωτικές ιστορίες της φορούν πάντα τον φωτεινό μανδύα της pop, της electronica, της disco ενώ η φωνή της διαπνέεται από μια αθωότητα που κρύβει επιμελώς μια ενοχή.
Οι Eleanoora Rosenholm είναι μια από τις πιο παράξενες μπάντες που έχει στο ενεργητικό της η φινλανδική Fonal και το Alla Kysy Kuolleilta He Sanoivant είναι το δεύτερο μόλις ολοκληρωμένο άλμπουμ τους. Η Noora Tommila στα φωνητικά, παρέα με τους Pasi Salmi και Mika Ratto αποτελούν τον βασικό κορμό του group, που φιλοξενεί συχνά στους κόλπους του κι άλλους φίλους μουσικούς, με αποτέλεσμα να μιλάμε για ένα οκταμελές σχήμα στην περίπτωση του παρόντος δίσκου. Η μουσική στο Alla Kysy Kuolleilta He Sanoivant γεμίζει με σύνθια, ρυθμικές μπασογραμμές και ντραμς τα οποία παραπέμπουν στα πρώιμα 1980’s, μ’ ένα πλήθος ηλεκτρονικών βόμβων – αγγίζεται εδώ το ύφος των Massive Attack – να έρπει στο φόντο, με τις ηλεκτρικές κιθάρες να φαλτσάρουν σε alternative δρόμους, με τα samplers να στήνουν το δικό τους παιχνίδι, ενώ δόσεις από kraut rock και disco ηχοχρώματα συμπληρώνουν το μουσικό τοπίο. Από την άλλη πλευρά, τα φωνητικά, τα οποία συχνά ισορροπούν ανάμεσα στην απαγγελία και στα χορωδιακά μέρη, κρατούν κάτι από τις μελωδικές γραμμές της Bjork και τη σκοτεινή ατμόσφαιρα του Nick Cave.
Στο Alla Kysy Kuolleilta He Sanoivant οι Φινλανδοί έχουν κάθε διάθεση να πειραματιστούν, ενώ φαίνεται ότι έχουν βρει και τον τρόπο να αναμιγνύουν τις μουσικές επιρροές τους. Πέρα όμως από τις καλές τους προθέσεις και τις μίξεις με το παρελθόν, αυτό που καταφέρνουν τελικά να φτιάξουν είναι μερικές συμπαθητικές μελωδίες οι οποίες δεν διαθέτουν κάποιο ξεκάθαρο στοιχείο καινοτομίας ή πρωτοτυπίας, συνεπώς αποτυγχάνουν να εντυπωσιάσουν τον ακροατή. Ωστόσο η μπάντα φαίνεται ότι έχει δυνατότητες για κάτι καλύτερο και αξίζει πάντως την ακρόαση – ειδικά από όσους ψάχνουν τη φινλανδική σκηνή.
