Στη φύση τα μήλα πέφτουν πάντοτε κάτω από τις μηλιές, αν δεν μαζευτούν εγκαίρως. Στον κόσμο όμως των ανθρώπων δεν είναι και τόσο συχνό το φαινόμενο – θέλετε να θυμηθούμε τα παιδιά του John Lennon, τον γιο του Leonard Cohen ή κάποια φυντάνια δικών μας αστέρων; Αλλά στην περίπτωση των Veils μπορούμε να πούμε ότι η λαϊκή παροιμία μάλλον δικαιώνεται – με τη σιγουριά τουλάχιστον που μας δίνει το νέο τους, τρίτο, άλμπουμ Sun Gangs. Πράγματι, ο ηγέτης των Veils, Finn Andrews, φαίνεται πως κάτι έχει πάρει από τον μπαμπά του, τον Barry Andrews των XTC. Αν δεν ξέρετε τους XTC να φροντίσετε να τους μάθετε. Μέχρι να βάλουμε στήλη χρονομηχανής και στο main Avopolis καλό είναι να παίρνετε κι εσείς καμιά πρωτοβουλία...
Λέγαμε, όμως, για τους Veils. Δεν ξέρω αν είναι ο αέρας του Ειρηνικού και της Νέας Ζηλανδίας που τους συνοδεύει στο Λονδίνο, ο οποίος τους κάνει να ξεχωρίζουν από τον σωρό, πάντως οι Veils δεν είναι η τυπική indie μπάντα. Και γι’ αυτό μάλλον δεν έχουν πάει πουθενά στα charts ως τώρα – να φανταστείτε ότι η μεγαλύτερη επιτυχία τους, “The Tide That Left And Never Came Back” (από το ντεμπούτο άλμπουμ τους), πήγε μόλις ως το...#63 της Βρετανίας! Και δεν βλέπω την κατάσταση να αλλάζει με το Sun Gangs, το οποίο επέλεξε έναν ελαφρώς πιο αμερικάνικο ήχο, φέρνοντας σποραδικά κατά νου τους Flaming Lips, κάποιες φορές και τους Nick Cave & The Bad Seeds. Όχι ότι οι Veils δεν είναι μια indie μπάντα – έχουν όλα τα χαρακτηριστικά του κιθαριστικού ιδιώματος γνωρίσματα. Είναι όμως η περσόνα του Finn Andrews που κάνει τη διαφορά, καθώς πρόκειται περισσότερο για έναν τραγουδοποιό πλαισιωμένο από group, παρά για ένα ορθόδοξο συγκρότημα. Και από αυτή την άποψη οι Veils πιο πολύ συγγενεύουν με περιπτώσεις σαν τους Decemberists, παρά με τον indie συρφετό.
Οι Veils λοιπόν αποδεικνύονται – ξανά – ικανοί να προσφέρουν κάποια τραγούδια με προσωπικότητα. Δεν εφευρίσκουν τον τροχό, αλλά ξέρουν να τον μεταχειρίζονται ευφάνταστα. Δεν φτιάχνουν καμιά δισκάρα η οποία θα σας αλλάξει τη ζωή, αλλά ένα σύνολο συγκροτημένα χτισμένο γύρω από τις ευαίσθητες ερμηνείες του Finn Andrews, από το οποίο δεν λείπουν κορυφές ικανές να σταδιοδρομήσουν στα ραδιόφωνα ως αυτόνομες παρουσίες. Για του λόγου το αληθές, ακούστε το “Letter” (καλύτερο νομίζω τραγούδι του Sun Gangs), το εύθραυστο “The House She Lived In” ή το “Three Sisters”. Κάποια άλλα βέβαια τραγούδια δεν παρουσιάζουν το ίδιο ενδιαφέρον (το αναίτια φλύαρο π.χ. “Larkspur”), κρατώντας έτσι τον δίσκο καθηλωμένο σε χαμηλές αισθητικά πτήσεις. Παρ’ όλα αυτά το Sun Gangs αποτελεί αξιοπρόσεχτη κυκλοφορία, από ένα συγκρότημα μικρού μεν βεληνεκούς, αυτόφωτου δε.
