Πρέπει να το πω από την αρχή, για να μου φύγει ένα βάρος: Δεν βρίσκω ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα τη μουσική των Ojos De Brujo, αντίθετα τη βρίσκω υπερβολικά χαβαλεδιάρικη. Η δε – όμορφη, πρέπει να ομολογήσω, τραγουδίστριά τους – μου φαίνεται ότι φωνάζει συνεχώς και για ακατανόητους λόγους. Εσείς βέβαια επιλέξατε αυτή τη στιγμή να διαβάσετε την κριτική για τον καινούργιο δίσκο του Renaud Garcia-Fons κι όχι των Ojos De Brujo, άρα καλά θα κάνω να μπω στο θέμα... Το πρόβλημα λοιπόν είναι ότι ο Γάλλος συνθέτης επιλέγει να βάλει φωνητικά σε τρία από τα τραγούδια του νέου του άλμπουμ, La Linea Del Sur. Κι αυτό δεν θα ήταν καθόλου πρόβλημα, αν τα φωνητικά δεν θύμιζαν Ojos De Brujo.
Η Esperanza Fernandez είναι μια τραγουδίστρια του φλαμένκο και ο Garcia-Fons της ζητά εδώ να αφήσει για λίγο την παράδοση και να αυτοσχεδιάσει μαζί του, πάνω σε στίχους που έχει γράψει ο ίδιος. Εκείνη αυτοσχεδιάζει περίπου ως μέλος των Ojos κι εγώ βγαίνω από το κλίμα το οποίο πάσχιζε να φτιάξει ο Garcia-Fons μέχρι τη στιγμή που μπήκε η φωνή: κλίμα ζεστό, σαν απόγευμα καλοκαιριού κοντά σε μια ήρεμη θάλασσα, με το πεντάχορδο κοντραμπάσο του Γάλλου βιρτουόζου να ζωγραφίζει σε ψηλές και χαμηλές συχνότητες, να γίνεται τσέλο, βιόλα, βιολί και πάλι κοντραμπάσο, να συνδυάζεται άριστα με την flamenco κιθάρα, τα κρουστά και το ακορντεόν σε συνθέσεις με άρωμα Ανατολής, με άρωμα Μεσογείου, με άρωμα ώριμου αυτοσχεδιασμού.
Όμως η φωνή;
Δέχομαι ότι στο φλαμένκο οι τραγουδιστές ανεβαίνουν ψηλά, αλλά αυτό είχε κάνει και ο Diego El Cigala σ’ εκείνο το καταπληκτικό “Lagrimas Negras” με τον Bebo Valdes, όπου όμως η σχέση των δύο μουσικών λειτουργούσε θαυμάσια. Εδώ, δυστυχώς, δεν λειτουργεί. Κι όχι μόνο επειδή δεν μου αρέσουν οι Ojos De Brujo: όταν ο Renaud επιλέγει τις υψηλές συχνότητες στο κοντραμπάσο του, με το ακορντεόν να παίζει ήδη στα ψηλά, η προσθήκη μιας ακόμη πηγής ήχου στα τέρμα πρίμα γίνεται ενοχλητική.
Αποτέλεσμα;
Ακούω το La Linea Del Sur στο repeat, αφήνοντας έξω τα tracks 2, 5 και 11. Μικρό το κακό... Ή μήπως όχι;
